Vanavond ga ik voor het eerst voorlezen uit DIT GAAT NOOIT VOORBIJ. Het komt pas eind januari uit maar dit wordt een soort sneak peek, in het kader van het Frictions Festival in Heerlen. Het komt toevallig zo uit dat het boek vandaag ook naar de drukker gaat. Een officieel moment, een apotheose na weken van heel hard werken, chaos, redactie, nog meer redactie, NOG meer redactie, beslissingen over het beeld, gewijzigde beslissingen over het beeld, toch weer terug naar de eerste beslissing over het beeld, gesteggel over lettertypes en snijlijnen.
'Als ik ergens wat onzeker over ben dan is het de tekst,' zei ik deze week tegen E, mijn uitgever.
Onze mailtjes hadden inmiddels als onderwerp 'Laatste loodjes' gekregen, de telefoonintensiteit was opgeschroefd naar 2 keer per dag.
'Hoeft niet,' zei E.
E is een man van weinig woorden, welluidende woorden, dat wel, met een diep timbre uitgesproken.
De beelden staan op zichzelf, daar is geen speld tussen te krijgen. Je vindt ze mooi of ze spreken je niet aan. Met teksten is dat anders, over teksten kun je twisten.
Ik beet op de binnenkant van mijn wang, dat doe ik altijd als ik nerveus ben.
'Ik steek mijn hand in het vuur voor de teksten,' zei E.
'Ok,' zei ik.
Maar helemaal overtuigd was ik niet.
Zojuist haalde ik de uitgeprinte spreads tevoorschijn, die gaan vanavond mee naar de literaire avond. Ik las alles nog eens door, dit keer, misschien wel voor het eerst écht, met de gedachte aan een publiek. Sommige stukken las ik even hardop voor, om een beetje te oefenen.
Het voelde ineens alsof de tekst los van me kwam. Ik had het dan wel geschreven, ineens leek het alsof de woorden, of meer: het boek, zijn eigen leven ging leiden. In principe had het net zo goed door een volledige vreemde geschreven kunnen zijn.
Verrek, dacht ik toen.
Een kleine bibber in mijn keel.
Verrek, het is goed.

Ik ging een kaarsje aansteken in de kapel, het was weer nodig. De kapel is geen eenvoudig wegkapelletje maar de naam van een grote bedevaartskerk hier in de stad, en de bijbehorende wijk. Het bijbehorende voorzetsel is overigens officieel op, op de kapel, nooit in.
Maar goed, dat allemaal terzijde.
Er zaten al mensen in de processiegang. Toen ik mijn kaars had aangestoken en plaatsnam in de bank zag ik dat ze een hondje bij zich hadden. Het was zo'n instagram-exemplaar, met een krullige vacht in de kleur van karamel. Ik dacht een poosje na of ik dat wel vond kunnen, je hond meenemen naar de kerk. De mensen waren niet uit deze omgeving, dat kon ik horen want ze praatten nogal luid met elkaar, tussen het vrijen door dan. Onophoudelijk plukten ze aan elkaar, kusje hier, kusje daar.
Ik ben 46 maar ik weet nog altijd niet precies wat ik geloof. Ik kom graag in deze kerk, waar God en Jezus in de hiërarchie onderdoen voor Maria. Dat vind ik wel mooi. Als ik me dan tot iemand moet wenden voor hulp dan graag tot een moeder. De devotietegeltjes die de hele gangwanden bedekken spreken haar aan als ons lieve vrouwke, dat heeft iets warms, ik kan me er wel in vinden.
Ik keek naar alle brandende kaarsjes tegen de zijmuur, de mensen stonden op en vertrokken. Het getrippel van de hondenpootjes klonk hol in de ruimte, de klap van de grote, zware poort en daarna stilte.
Ik dacht erover na, wat het is waarom ik graag in een kerk ben. Misschien is het het gevoel dat me altijd overvalt dat alles mag zijn zoals het is. De berusting die ik voel: het is goed zo. Of dat ook gold voor de kwestie hond weet ik overigens nog steeds niet. Al denk ik dat noch God, noch Jezus, noch Maria er aanstoot aan genomen heeft. Misschien denken ze wel: hè, eindelijk weer eens een hond in de kerk.

* 9 januari-28 april: VOGELVREUGD, VALKHOFMUSEUM NIJMEGEN

* 2 februari: EXPOSITIE GALLERY UNTITLED, ROTTERDAM

* 27 maart-1 april: KUNSTRAI AMSTERDAM

* 9-12 mei: ART ON PAPER AMSTERDAM

Events:

* 14 december: optreden Frictions Festival, Schunck, Heerlen

* 3 februari: boekpresentatie Boekhuis De kleine tovenaar, Roermond

* 18 februari: opening expositie Gallery Untitled, Rotterdam

Donderdag 14 december lees ik drie hoofdstukken uit mijn nog te verschijnen boek Dit gaat nooit voorbij voor bij Schunck in Heerlen. Ook neem ik drie originele lino's mee, als sneak peek. Het wordt, ook buiten mijn optreden, een vette avond met performances van goeie mensen. Alles rondom de expositie van David Bade, met als thema bedroefdheid en troost. 

Wil je meer weten over de avond, kijk dan even op de site van Schunck.

Inloop is vanaf 19.00 uur. Het programma begint om 19.30 uur en duurt tot ongeveer 22.00 uur. Entree is gratis, aanmelden is wel gewenst.

De aardige meneer van de televisiezender belde terwijl ik in de Welkoop stond, bij de afdeling hondenkoekjes. Of ze een reportage mochten komen maken van het maakproces rondom Dit gaat nooit voorbij.
'Maar het ligt pas eind januari in de winkel,' zei ik aarzelend.
Dat maakte niet uit, geen enkel probleem.
Vooruit dan maar.
Volgende week is het zover, dan komen ze langs in mijn atelier. Ik ga laten zien hoe ik de lino's maakte voor het boek en hoe ik alles afdruk. Dat is nog best ingewikkeld want het zijn allemaal meerkleurendrukken. Het voelt een beetje gek, een dik jaar lang zat ik in mijn eentje te ploeteren, het lijkt een beetje alsof ik nu weer boven water moet komen. Weer terug op de echte wereld na al die tijd verzonken in mijn fantasiebeelden.
'Ik heb niks om aan te trekken,' mopper ik tegen W.
Ik sta voor mijn kledingkast, er hangen alleen maar werkbroeken met inktvlekken in tegenwoordig.
Ik bestudeer mijn gezicht. Ineens heb ik rimpeltjes gekregen die ik nooit eerder heb gezien. En wat is mijn haar eigenlijk grijs. Mijn bril zit vol verfspetters, nooit eerder opgevallen.
'Ga lekker winkelen,' zegt W.
Bah, ik heb een hekel aan winkelen.
Maar ik doe het toch en koop een stapel nette kleren. Ik schaf zelfs een nieuwe bril aan, zo'n hippe, met een zwaar montuur, heel kunstzinnig.
Nu voel ik me wat beter. De televisiemensen kunnen komen. Niet dat het iets uitmaakt verder, voor de reportage trek ik natuurlijk gewoon mijn smerige werkschort aan. Mooi niet dat ik in mijn goeie goed ga zitten knoeien.
Maar toch.
Ik ben weer een beetje geland.