LEVERING NAAR VERWACHTING EIND OKTOBER
Alleen verzending binnen Nederland

De rivier lag in het dal en stroomde breed en vredig. Het water murmelde, alsof het Haassie iets toefluisterde, maar hij verstond niet wat. Hij draaide zich nog één keer om. Bovenop de heuvel stonden vader haas en moeder haas, ze zwaaiden.

In Jij bent mijn begin gaat de jonge Haassie op zoek naar de lente. Hij rent en rent, almaar naar het oosten, met de rivier als metgezel. Zo ontmoet hij de dassen, het hert, de vossenmoer en de egel en ervaart hij het verlopen van de seizoenen. Haassie’s reis is een zoektocht naar de kern van het bestaan. Hij ontdekt dat waar hij naar op zoek was, dichterbij is dan hij dacht. 

De schitterende zwart-wit lino’s tonen de natuur en het leven in al hun pracht in dit ontroerende, sprookjesachtigeverhaal over een jonge haas.

Jij bent mijn begin is een boek voor alle mensen van 0 tot 100.

JE VINDT JIJ BENT MIJN BEGIN IN DE WEBSHOP.

Als ik aan het werk ben is er één zinnetje dat ontzettend veel ruimte en vrijheid geeft: vandaag is alles kunst.

Als ik me voorstel dat alles op de wereld, echt álles, artistieke waarde heeft, dan betekent dat dat alles wat er uit mij komt, wat ik maak, ook kunst is.

Of het lukt of niet, of het mooi is of niet, het maakt niet uit. Vandaag is alles kunst.

Deze driekleuren druk (oplage 100, inclusief certificaat van echtheid) is nu te koop in mijn webshop. Je vindt hem HIER. 

Vandaag was het weer de eerste pluk van het druivenplukseizoen in onze familiewijngaard. De oogst was uitstekend met volle, blakende trossen, de zon scheen, het team plukkers was goedgeluimd. Ik laadde mijn kar vol met mijn petekind en hond en tufte op mijn tractortje tussen de rijen door terwijl W de kratten vol druiven oplaadde.
Op een dag in de toekomst zullen er grote machines komen die alle wijnstokken verpulveren, de grond wordt omgeploegd, er zal een teerwagen komen om wegen aan te leggen, een hijskraan om huizen te bouwen.
Maar vandaag niet.
Vandaag was er niets meer dan rijen vol rijpe druiven, mijn ouders in plakkerige kleren, een lunchtafel vol mensen, en het gevoel dat dit ene moment alles is wat er is.

Dit najaar kun je tijdens twee events je eigen shirt/trui/tas komen bedrukken samen met mij en mijn team:

VROEGE VOGELS FESTIVAL 
28 september in Fort Altena in Werkendam, van 10.00 uur tot 12.30 uur

>Neem je eigen shirtje mee en druk er een lino van mij op. Ter plekke zijn er ook kringloopkledingstukken te koop voor een kleine prijs.

Tickets via www.vroegevogels.nl

BOEKPRESENTATIE ECI ROERMOND
1 november bij de ECI: boekpresentatie en opening overzichtsexpositie, start om 15.00 uur.

>Neem je eigen shirtje mee en druk er een lino van mij op.

Ter plekke zijn er ook kringloopkledingstukken te koop voor een kleine prijs.

-->Dit event is gratis, wel graag aanmelden: octaviewolters@gmail.com

 De afdeling oogheelkunde doet me nog het meest denken aan een dorpje. De grote wachtkamer is het marktplein en van daaruit lopen er allemaal straatjes in een bochtig labyrint om elkaar heen. De inwoners hebben één ding gemeen, alle patiënten zitten daar met wijdopengesperde pupillen. Je komt het dorp niet in zonder dat er een lading pupilvergrotende druppels in je ogen gegoten wordt. Het schept een band. Tegenover me zit mevrouw Lens (echt waar, geen grap), witte broek, fleurige bloes, ze dept haar ogen omstandig en knoopt een praatje aan, het is me toch allemaal wat hè, ja, het is me allemaal wat.
Dokter T is de burgemeester van het dorp. Ik snap wel dat ze hem burgemeester hebben gemaakt, hij heeft de vriendelijkste ogen van allemaal. Dat lijkt me een handige eigenschap voor een oogarts.
Dokter T staart lang in mijn ogen, laveert innemend tussen wat optimistische mededelingen en wat minder optimistische. Ik knipper, veeg een traan weg, ik weet niet of het van de medicatie komt of dat het een verdriettraan is.
Van iemand, het gezegende mens dat ik was, die het ziekenhuis alleen maar kende vanuit de verte, dat gebouw achter de rotonde, ben ik nu de oogpatiënt. Voorlopig blijf ik onder controle, ik ken de weg inmiddels in de straatjes, weet in welke kamers welke apparaten staan, waar welke onderzoeken plaatsvinden. Het medische personeel groet me bij mijn voornaam.
'Het was heftig hè, vorige week,' zegt dokter T. Hij strijkt over zijn witte jas, leunt een beetje naar voren.
Ik ben moedig, heb er al een heleboel eerste keren opzitten sinds de diagnose. Ik reed alweer in mijn auto (dat mag), ben weer aan het werk, ging naar een museum, wandelde bij Blankwater. Soms is het even te veel, dan wil ik dat het stopt, dat ik weer, héél eventjes maar, alles kan zien. Maar dan ebt de paniek weg en gaat het weer.
'Ja, het was heel heftig,' zeg ik.
Dokter T knikt.
Vriendelijk ogen.

(Aan de buitenkant van mijn oog is niets te zien, alleen vanbinnen, je ziet het hooguit in mijn blik. De paperclips maakte ik van twee grote ijzeren buizen.)