De oudste dochter is vandaag begonnen met haar eindexamen. Het is meteen volle bak, Duits en Wiskunde B. Om haar een beetje te verwennen ga ik wat lekkere dingen halen bij de supermarkt, broodjes, de kaas waar ze van houdt, chocoladekoekjes, misschien kan ik wel een soepje maken. Terwijl ik de lopende band vollaad zie ik tot mijn geluk dat Andrii weer terug is, mijn favoriete kassamedewerker. Sinds een poos wordt een groot deel van onze supermarkt draaiende gehouden door Oekraïens personeel, ik mag ze graag, en vooral Andrii dus, die de Nederlandse cultuur razendsnel oppikt, vooral het concept Koopzegeltjes.
Andrii maakt met alle klanten graag een praatje, het valt me op hoe iedereen, zelfs de oude mensen, probleemloos overschakelt op Engels zodra zijn Nederlandse vocabulaire tekort schiet. Het is altijd een erg gezellige boel aan zijn kassa.
Toen ik vorige week met W boodschappen deed was hij er niet, op zijn plek zat een meisje dat op lijzige toon haar beklag deed tegen een collega.
'Ik hou er niet van om in de stad te werken,' mopperde ze, 'ik werk veel liever in de winkel in mijn dorp.'
De collega hing er verveeld naast en knikte instemmend.
W en ik propten de boodschappen in onze tassen, het waren er een hoop.
'Mensen in de stad zijn zo bijdehand, ik vind ze altijd enorm respectloos,' jammerde het wicht door.
Ik vroeg me af wat haar definitie van respectloos was, tot nu toe had ze ons nog geen blik waardig gekeurd, nog geen woord met ons gewisseld.
'Ja, dat heb je hier,' beaamde de collega, ze kauwde traag haar kauwgum 'Veel sjabben hè, dat moet je niet uitvlakken.'
Ik knarsetandde lichtjes. Bij het afrekenen zei ik overdreven vriendelijk gedag maar een antwoord kreeg ik niet.
Gelukkig heb ik haar daarna niet meer gezien.
Ik kijk hoe laat het is, het Duitse examen zal er nu bijna opzitten, snel pak mijn boodschappen in en houd mijn telefoon voor het pinapparaat.
Andrii glimlacht breed naar me.
'Lekker' zegt hij, wijzend naar mijn tas vol broodjes en koekjes.
'Heel lekker,' zeg ik.
Het apparaat zegt dat ik betaald heb.
'Hoie wah,' zegt Andrii in onvervalst Limburgs.
Ik lach.
'Hoie wah.'

Vanaf nu zijn de originele afdrukken uit Het lied van de spreeuw ook weer te koop via deze webshop. Ze zijn ingelijst in een matzwarte aluminum lijst met een passe-partout in natuurwit.

Specificaties:
Linosnede afdruk, enkele druk / Linocut print, 1-block
Handmatig aangebrachte accenten
Hahnemüle Bütten, 300 gr, 4 schepranden
Formaat: 59,4 x 84,1 (A1)

Elke afdruk heeft een certificaat van echtheid, in de vorm van het gelimiteerde boekje Alleen ik weet wie ik ben. Daarin schrijf ik over de achtergronden van mijn werken en over mijn persoonlijke leven in relatie tot mijn werk.

Je vindt de originele afdrukken in mijn webshop.

Aanstaande zondag is mijn installatie De dans van de spreeuw te zien bij Podium Klassiek op NPO2. Het programma begint om 18.15 uur. Het kunstwerk bestaat uit ongeveer 150 houten spreeuwen die ik met de hand bedrukt heb door midden van linodruk. De constructie is van ijzer dat ik tot een spiraal gebogen heb. Ik maakte de zwerm nadat ik ervaren had hoe het is om midden in een troep landende kraanvogels te staan. Dat gaf me zo’n overweldigend gevoel dat ik dat na wilde bootsen en meer mensen de grootsheid van de natuur wilde laten meemaken.

De dans van de spreeuw is in het echt te bekijken bij Gallery Untitled, Koningsveldestraat 14 in Rotterdam, open van vrijdag tot en met zondag.

'Eigenlijk komt het erop neer dat jij iets bedenkt en dat ik dat dan weet dat ik heel hard ga zweten.' 
W leunt op de lange arm van de tegelknipper, zweet op zijn voorhoofd. Het terras dat achterin onze nieuwe tuin lag was nogal gedateerd, grindtegels, groen uit geslagen en verzakt, die moesten eruit. Eerst hadden we al de drie haveloze schuurtjes die er ook nog stonden vakkundig verwijderd, nu was het dan de beurt aan de tegels zelf. Maar waar ga je heen met 150 smerige grindtegels?
'We knippen ze op en maken er een stapelmuurtje van,' had ik geopperd. Ik zag het helemaal voor me, een verhoogde border met zo'n mooie ronding, rotsplantjes en varens in de authentieke spleten, lekker diverse beplanting erin.
Dus daar staan we dan, de tegelknipper tussen ons in, W heeft net de eerste tegel tussen de messen gelegd en hijgt een beetje. Ik probeer ondertussen niet te denken aan de vlakte die nog moet en aan dat hij dat allemaal helemaal alleen moet gaan tillen. Mijn peperkoekenarmpjes trekken het in ieder geval niet.
Het duurt even voordat we de knipper doorhebben maar dan gaat het allemaal best vlot. Ik kan dan wel geen hele tegels tillen maar ik blijk een kei in het in elkaar puzzelen van de kleine stukken tot een perfecte ronde muur. Twee weken lang bouwen we ieder verloren uurtje en dan is de bak af.
'Dat was een goeie werkverdeling, toch?' zeg ik tegen W.
We hebben hem net aangeplant, het ziet er precies zo uit als ik het me had voorgesteld en ik ben erg content.
W zucht een beetje. Hij heeft brandende onderarmen en zijn rug kraakt.
'Er is alleen één kleinigheidje,' antwoordt hij.
Ik kijk hem vragend aan.
'We hebben nog zo'n 75 tegels over.'
Ik kijk naar het oude terras, ik had inderdaad al gezien dat er nog een flinke voorraad was blijven liggen. Peinzend laat ik mijn ogen door de tuin gaan. 
'Daar verzin ik wel wat op,' zeg ik.
'Ongetwijfeld,' kreunt W.

De staartmezen met goud vind je vanaf nu ook in mijn webshop. De dagen verlopen hier in vakantietoestand maar toch ook weer niet. Met een eindexamenkandidaat in huis is het aanpoten geblazen en speaking of aanpoten, W en ik beplantten gisteren dan eindelijk onze nieuwe, verhoogde border. Als je mijn stories op instagram volgt heb je mee kunnen leven met ons werk de afgelopen weken, we sloopten het terras achter in onze nieuwe tuin, knipten alle grindtegels op en maakten er een stapelmuurtje van. Het is mooi geworden en komende week komt dan eindelijk de stratenmaker om ons nieuwe terras aan te leggen. Ondertussen proberen we af en toe iets leuks te doen, ook eindexamenkandidaten moeten er soms even uit. Vorige week haalde ze haar rijbewijs (yes baby, en in 1x nog wel) en dus maken we elke dag wel een ritje naar een leuke bestemming om haar goed te laten wennen aan het verkeer. Tussen alle bedrijven door maak ik dus staartmezen met gouden ondergronden, als ik niet af en toe wat maak word ik niet de beste versie van mezelf, en dat gaat zo prima. Ik geniet ervan om iedereen lekker thuis en om me heen te hebben. Dat zal over een paar maanden heel anders zijn.