De laatste tijd krijg ik vaak de vraag of ik mijn linoprenten ook in een ander formaat dan aangegeven in de webshop kan leveren. 
Dat kan niet. Lino's zijn afdrukken van drukplaten, het is een volledig analoog proces. Hoewel de maat van het papier kan variëren, kan de afdruk zelf dat niet. 
De prenten die ik verkoop zijn allemaal met de hand gemaakt, er is niks digitaals aan te pas gekomen. Ik verkoop geen digitale prints. Dat zou hypothetisch mogelijk zijn natuurlijk, maar ik kies er heel bewust voor om dat niet te doen. Alles wat je in mijn webshop vindt is op ambachtelijke wijze gemaakt, met de hand, en een beetje bloed, zweet en tranen.

De lino Moeder en kind II staat vanaf vandaag in de webshop. Je vindt hem hier.

Ik ben aan het schrijven. De teksten voor het nieuwe boek zijn voor een groot deel af dus nu zit ik in het proces van redactie, schrappen, herschrijven, stukjes weghalen en iets nieuws verzinnen.
Een aantal jaren geleden ben ik volledig stukgelopen op dit proces. Dat had allerlei oorzaken en de meeste daarvan heb ik uit mijn leven gebannen. Nu ik alleen mezelf nog over heb weet ik dat bijna alles wat me tegenhoudt ikzelf opwerp.
De eerste maanden van het werken aan de tekst van Dit gaat nooit voorbij gingen niet altijd even soepel, maar inmiddels heb ik rust en lichtheid gevonden, ik heb het pad uitgezet, de grond geëffend en nu mag ik het gladstrijken.
Soms denk ik even: misschien begrijpen de lezers dit niet, maar dan komt al gauw de gedachte erachteraan: dat is dan maar zo. Als ze de woorden niet begrijpen dan voelen ze wel wat ik bedoel. 
Het is ingewikkeld om uit te leggen hoe schrijven precies in zijn werk gaat, het proces is zo intern dat woorden zelden toereikend zijn om het uit te leggen. Ik zou willen vertellen hoe ik nog eindjes aan elkaar moet knopen, dat ik de rode lijn en het doel van het boek graag wat meer aan de oppervlakte zou tillen, dat ik mijn gevoel nog meer erin wil laten verzinken, maar dat zijn loze zinnen als je niet mee kunt lezen.
In januari ligt het in de winkel. 
Dan hoor ik graag hoe jullie het ervaren.

Mijn Engelse uitgeverij Pushkin zette eens wat quotes over The starling’s song op een rijtje. Uit The Times en The guardian natuurlijk, maar ook wat uit wat mooie andere recensies. Het blijft een droom, ik kan het vaak echt niet geloven hoe dit allemaal kan. Dan herinner ik me weer dat ik in 2021 aarzelend en heel voorzichtig, op mijn boekpresentatie, tegen mijn uitgever zei: ik heb één wens voor dit boek en dat is dat het naar het buitenland gaat. 
Nou. BAM. 
(Het boek was in de UK even uitverkocht maar nu is het weer verkrijgbaar. Kan iedereen daar lekker de spreeuw kopen voor under the christmastree.)

Vandaag drukte ik weer eens kaarten. Ik had mooie kaartjes met bijpassende enveloppen gevonden en natuurlijk gingen mijn handen daarvan jeuken. De tekst is er eentje die ik lang geleden in een blog gebruikte, ik had een online creatieve cursus opgezet met de titel 'Dit is geen tekencursus', wat ik tot op heden nog steeds een van de beste namen ooit voor een cursus vind.
Hoe dan ook.
De zin 'Als alles kunst is' gebruik ik nog elke dag om me eraan te herinneren dat alles wat ik maak goed is. Ik vertelde er laatst over tegen mijn neefje van bijna negen, over dat als je erover nadenkt je alles als kunst kunt beschouwen. Ik zag het kwartje vallen, hij keek ineens met andere ogen naar de wereld.
'Is die boom dan ook kunst, tante Fie?' vroeg hij.
(Hij noemt me tante Fie sinds hij een peutertje was en ik pieker er niet over om hem te verbeteren.)
'Wat denk je zelf?' vroeg ik.
Hij keek nog eens goed naar de boom.
'Ik denk het wel.'
Goed zo kind.

Dit keer geen foto uit mijn atelier maar uit mijn woonkamer. De putter kreeg een plek op de grote lege zijmuur, ik breidde hem de laatste weken uit met gras en bladeren. Ik maak al mijn houten vogels uit één plaat, wat nogal een uitdaging is. Niet alleen het zagen is lastig uit zo’n onhandelbaar ding, de plaat in huis krijgen is het meest ingewikkeld. Gelukkig heb ik een echtgenoot die nergens om geeft en zo reden we al een paar keer met een reusachtige houten plank bovenop het dak van onze auto terug naar huis. Allebei hadden we onze hand uit het raam gestoken om hem vast te kunnen houden, en ik heb gebedjes gepreveld om heelhuids thuis te komen. Maar het lukte.