Jaaroverzicht 2018 (30-12-2018)

Al dertien jaar schrijf ik een jaaroverzicht op 31 december, maar dit jaar wilde ik het eens overslaan. 
Wat had ik eigenlijk te zeggen, concludeerde ik niet gewoon ieder jaar hetzelfde en misschien was het ook wel niet het allerbeste jaar uit de geschiedenis. Maar toen stuurde een van mijn lezers, ik ken haar niet maar ze leest al mee sinds het vroege begin, me een berichtje: mijn overzicht van 2012 dat ik zelf al lang vergeten was.
Ik was in dat jaar nog voltijds tekenaar en schreef:
Er is in de kleinste pennenstreek nog zoveel dat ik moet ontdekken. Er zijn in mijn hoofd nog zoveel geheimen en verborgen verhalen, ik hoef niet naar buiten om ze te zien, ik moet slechts naar binnen.
In 2018, zes jaar later, heb ik mezelf vaak de vraag gesteld of de weg naar binnen wel de juiste was. Of meer: of het genoeg was, die innerlijke focus, of dat mijn relatie tot het buiten, de wereld, niet óók van belang was. De banden tussen mij en de mensheid begonnen te trekken, ik weet niet zo goed waardoor, maar de vraag naar engagement drong zich op. Ik vroeg me af in hoeverre mijn plek in de wereld mij en mijn werk beïnvloedde, en op welke manier.
Vanmorgen liep ik langs een van mijn lievelingsrivieren, een kleine rivier is het maar, kronkelend vanuit Duitsland naar het grensgebied waar ik woon. In de bocht waar ik even stilstond lagen grote keien op de bodem. Ik zag ze niet, maar ik wist dat ze er waren doordat het water in opwellende stromen erover heen bolde, anders dan verderop, waar geen keien lagen en het wateroppervlak glad was. 
2018 was het jaar waarin ik genomineerd was voor de SJIEK literatuurprijs, ik met veel trots Platbook presenteerde, genoot van vele wandelingen, mijn dochters (achtste- en derdeklasser alweer, niet te geloven) gelukkig zag, waarin ik ontzettend veel schreef, heel veel beeldend werk maakte en waarin ik grote blijdschap voelde om een mooie familiegebeurtenis.
Maar het was ook het jaar waarin een verstikkend, lamleggend verdriet rondom diezelfde familiegebeurtenis me rauw en genadeloos terugwierp op mezelf, ik een schouderblessure opliep tijdens het linoprints snijden waardoor ik tot mijn grote frustratie moest stoppen met mijn werk, en waarin ik soms wanhopig zocht naar geestelijke voeding en schraging en het lang niet altijd vond.
Het verhaal dat hij schrijft, is de waterstroom die over de keien in het leven van de schrijver rolt. Zijn levensgebeurtenissen, zijn vreugde, zijn pijn, zijn verbondenheid aan de wereld, de mens.
Niet alleen wat glad en egaal is, is van schoonheid, niet alles hoeft goed te gaan, rijkdom schuilt in omarming.
Voor iedereen die hier of elders met me meeleest: bedankt voor al je reacties, je woorden, het meeleven.
Ik wens je geluk voor 2019, en wijsheid.