Ik raapte dus een tas vol eikels van het pad tussen De lanck en het ven. Thuis sneed ik ze allemaal doormidden, doopte ze in de inkt en maakte er afdrukken van. Allemaal naast elkaar en onder elkaar, als een soort stramien. Het ziet er heel mooi uit vind ik, het zijn natuurlijk amper meer dan vlekjes, die eikels, maar zo mooi gerangschikt lijkt het toch alsof ze bijelkaar horen. Ik heb er een soort geheel van gemaakt. Ik vraag me soms  af of ik dat wel mag doen, als mens zijnde. Maar ik denk dat het goed is. Ik hoor natuurlijk ook gewoon bij de natuur, diep vanbinnen. Ik heb net zo gerechtigd om structuren toe te kennen dan, noem eens wat, een boom die zijn kruin in een bepaalde symmetrie laat groeien. Toch?

Dit is een interessante gedachte, nu ik hem zo opgeschreven zie staan. Want in mijn woorden, zo concreet en precies, schemert eigenlijk iets anders door dan wat ik zeg: namelijk dat de mens helemaal niet gelijk staat aan de natuur. De kwestie of de mens groter danwel nietiger is dan de natuur daar ga ik me niet aan wagen, het is dieper dan dat, kernachtiger. Het is meer de vraag of de mens binnen de cirkel van de natuur hoort of er buiten staat. Blenden we in of zijn we de observanten, de gebruikers, de consumenten?

Mijn eerste aandrang is om te zeggen dat we er onderdeel van zijn, we zijn van hetzelfde vlees en bloed gemaakt als de vogels, de runderen, een fruitvliegje. We verhouden ons op dezelfde manier tot de aarde als de planten, de bomen, het water. Maar op één punt verschillen we wel degelijk. De mens is een bewust en denkend wezen. Een wezen met een toekomst, met reflectievermogen, beoordelingsvermogen. Bomen niet. Een ree denkt niet (of amper) vooruit. Een vogel is zich niet bewust van zijn eigen gedrag. (Ik ken de boeken van Peter Wohlleben, een boom kan meer dan we altijd aannamen, maar bewust is hij zich daar niet van.)

Maar.
Stel nou dat we ons denken en onze beoordelingen, toekomstideeën en plannen uit zouden schakelen. Tot we niets méér zijn dan een wezenlijke mens. Dan zijn we de bomen, de planten, het water, de vissen, de vogels, de mieren. 

In de weken dat ik met dit project bezig ben voel ik me elke dag dieper wegzinken in de details die zich voor mijn ogen openbaren. De kleinste plantjes, het onbeduidendste onkruid dat ik in de bermen langs De Lanck vind of langs het pad, en waarvan ik denk: hoe is het mogelijk dat ik dit nooit eerder heb gezien? Ik pluk het, neem het mee, zoek de naam op, de meest wonderlijke botanische namen kom ik tegen. Ik dacht dat ik botanisch goed onderlegd was maar nu moet ik nederig bekennen dat dat in de verste verte niet het geval was. Ik wist niets. Ik rol de planten in met inkt, druk ze af, hun nerven, aderen, haarvaten tonen zich op het papier aan me. Ik zie een landkaart vol wegen en zijwegen, vertakkingen, kartelranden, ik zie iets wat volkomen nieuw voor me is. Een nieuwe wereld. En hoe deemoedig voel ik me dat ik daar een onderdeel van mag zijn.

Ik heb al een paar dingen geleerd. Verzamelde ik eerst de bladeren, takken, planten, stenen van Blankwater, nu kom ik erachter dat ik geen materialen verzamel maar structuren, ritmes, composities. Elk materiaal dat ik in de inkt doop, op het papier druk, toont me maar een deeltje van zichzelf. Het verrast me elke keer hoe anders iets op papier eruit ziet dan in het echt. Een steen die plat en glad lijkt blijkt maar een paar puntjes weer te geven. Elke eikel geeft een ander patroon, een soort aderenstelsel, als ik hem doormidden snijd. Ik denk dat alles wat ik uit de natuur verzamel alleen maar dat aan me prijsgeeft wat het wil prijsgeven. Net zoals ons beeld van de natuur, de foto’s die we maken met onze ogen, de film die we zien als we erdoorheen wandelen, slechts een zeer oppervlakkige weergave is. We zien niet wat er zich in de bosjes afspeelt, vlak onder de aarde, het leven in een wegrottende omgevallen boom. Ik druk af om door te dringen tot een kern, om de basis te ontdekken, om het stelsel te kunnen blootleggen. Ik weet nog niet of het lukt. Maar ik zie al zoveel meer dan ik ooit eerder zag.
Ik probeer de materialen te volgen. Het voelt als een experiment. Op welke manier komen de afdrukken het beste tot hun recht? Hoe kan ik hun essentie het beste tonen? Toen ik dit takje had afgedrukt op doorzichtig plexiglas schreeuwde alles dat ik het naar Blankwater moest brengen. Hup, in de auto, het werk was nog nat, vriendin K mee, die filmde terwijl ik het plaatje heen en weer bewoog voor, of in, de natuur waaruit het kwam. Voor mijn ogen zag ik het: de afdruk van de tak ging op in het landschap, het vormde een nieuw element, alsof de tak een boom werd die in de wei stond, aan de horizon.

Suikerbietenblad. Het weekend was druk en rommelig, het opmeten van de kilometers naar Blankwater en het ouderlijk huis van mijn oma schoot er bij in. Dat komt nog wel een keer, of niet, dat is ook goed. Wel dacht ik er nog over na, over dat de afstand tussen ons huis en Blankwater precies even ver is als de afstand tussen ons huis en oma. Ik weet nog niet wat dat betekent, of nou ja, wat ik wil dat het betekent. Want dat is eigenlijk waar alles om draait, hier en in het leven: betekenis toekennen. Bij elk blaadje, takje of steentje wat ik heb meegenomen van Blankwater en wat ik afdruk denk ik: wat zie ik nou? Waar kijk ik naar? Enerzijds is elke afdruk een beetje onbevredigend want ik zie telkens maar een heel klein stukje. Eigenlijk wil ik het hele gebied mee naar huis nemen, het tonen in alles wat het is, alle schoonheid vangen, maar wat ik werkelijk zie verschijnen zijn zesendertig losse vellen papier met rafelige inktvlekken erop. 
Waarom wil ik zo graag dat het huis waar mijn oma opgroeide op een symbolische afstand ligt van Blankwater? Waarom heb ik de driehoek van de drie locaties al zeven keer uitgetekend, denkend, zoekend naar een reden?

Als ik midden in zo’n nieuw ‘project’ zit (eigenlijk is het helemaal geen project, het is nog gewoon een idee waar ik obsessief enthousiast van word, ik heb nog geen idee van de toekomst ervan en laat me vooralsnog leiden door wat er op mijn pad (ha ha) komt) dan slaap ik niet. Dus afgelopen week lag ik weer eens klaarwakker in bed te kijken, W diep ronkend naast me, de ideeën plopten als zeepbellen door mijn hoofd, geen stoppen aan. Ineens bedacht ik me dat Blankwater wel eens precies midden tussen ons huis en het ouderlijk huis van mijn oma in zou kunnen liggen. Ik probeerde de kaart van het gebied helder te krijgen voor mijn geestesoog maar dat lukte natuurlijk niet, midden in de nacht. Wel was ik door dit idee zó opgewonden geraakt, stel je eens voor, hoe mooi symbolisch zou dat zijn, dat ik W in zijn zij porde om het fantastische nieuws te delen. Maar W bromde alleen maar wat en sliep obstinaat verder.
De volgende dag opende ik Google Maps, ons huis ligt aan de noord-oost kant van de stad, Blankwater, ik had het ven genomen als absolute middelpunt, lag nog een stuk verder naar het noord-oosten en het ouderlijk huis van mijn oma juist weer een stukje naar het noord-westen. Dus de drie locaties liggen niet op een rechte lijn maar in een soort platte driehoek. Met de meetfunctie berekende ik de afstanden van de poten: van ons tot Blankwater was het 3,8 kilometer hemelsbreed en van Blankwater naar de oude boerderij van mijn oma 1,9 kilometer hemelsbreed. Scheelt niet veel natuurlijk, maar toch. Ik mokte een beetje dat mijn plannetje niet uitkwam. Maar ik ben eigenwijs en ik weet zeker dat als ik de kilometers via de weg zou gaan berekenen (het huis van oma ligt in de middle of nowhere en is slecht te bereiken, de wegen lopen daar als een labyrint door de bossen) ik op de een of andere manier wél op gelijke afstanden uitkom. 
‘Je bent gek,’ zei W, nu goed wakker, toen ik hem alles uit de doeken deed.
‘Ja, daarom hou je zoveel van me,’ antwoordde ik.
Daar moest hij om lachen.
‘Dat klopt.’
Dus dit weekend gaan we met de kilometerteller in de auto de afstanden meten.

Ik rolde inkt op de weg, legde er papier op en drukte het af. De weg die dwars door de velden en akkers loopt heet De Lanck en is niet meer dan een smalle, wat kronkelige landweg. Als er een tegenligger komt moeten allebei de auto’s de berm in. Vlak voor de Duitse grens maakt de weg een scherpe bocht al loopt hij feitelijk wel verder rechtdoor, alleen dan als zandweg. Er staat een rood-witte hefboom (status: verroest, afgebladderd, gebutst en scheef) ten teken dat je hier op ander grondgebied komt maar eigenlijk voelt het het meest logisch om hier gewoon door te kunnen rijden, eindeloos verder naar het oosten. Het beste zie je dat het twee verschillende landen zijn aan het elektrische hekwerk, in Duitsland mogen de wilde zwijnen gewoon door de bossen dwalen, omdat er aan de Nederlandse kant juist voornamelijk akkers liggen willen zij de varkens niet. (Al trekken die beesten zich niet zoveel aan van een grens en springen ze gewoon over de veeroosters die op bepaalde plekken gaten in het hekwerk vormen, ook aan de Nederlandse kant wroeten ze gezellig de aarde om.) Ik vind De Lanck een van de mooiste wegen van het land, het voelt naar oud, naar mijn oma die even verderop woonde en hier ongetwijfeld heel vaak overheen gefietst heeft, een verbindingsweg tussen het verleden en het heden, tussen haar en mij.