Verdorde vuilboom (20-02-2025)

Sinds het overlijden van mijn oma in 2012 droomde ik bijna iedere nacht over haar. Ik zou haast zweren dat ik haar in de nacht na haar dood op mijn slaapkamer zag, naast mijn bed, ze was boos, verongelijkt, en ik begreep niet waarom. Daarna was ik dagen in de war, ik ben geen zweverig type, had nooit zoveel gedachten gewijd aan wat het hiernamaals zou inhouden en in praten met geesten geloofde ik niet. Ik schudde de gebeurtenis van me af, maakte me klaar voor de begrafenis, kleedde de kinderen aan, ik had witte lentejurkjes voor ze gekocht voor de gelegenheid. De oudste stak een kaars aan bij de kist, de jongste, net drie, keek nieuwsgierig toe. Spierwitte haren in twee staartjes, ik droeg haar op mijn heup, met haar heldere stemmetje voorzag ze alles van commentaar. Toen de mis achter de rug was liepen we achter de begrafeniswagen aan naar het laaggelegen kerkhof, de kleine was naar W's schouders verhuisd en had een goed overzicht over de velden en de stoet die als een lint de heuvel af liep.
'Waar is omaoma nu?' vroeg ze.
'Die is in de auto,' wees W.
De begrafeniswagen bewoog zich traag en zwartglanzend voort.
De jongste fronste haar wenkbrauwen even.
'Ik wist niet dat omaoma kon autorijden,' zei ze.
W keek me aan, ik grijnsde.

De afgelopen weken heb ik niet meer over mijn oma gedroomd. Mijn slaap is diep, zeldzaam diep, ik slaap zoals ik in mijn leven nog nooit geslapen heb. Ik droom vreemde dromen, kleurrijk zijn ze, alsof ik dromen van een half leven moet inhalen. Over oma heb ik niet meer gedroomd.

Het is al een poos flink koud, in de nachten vriest het en overdag wagen weinig mensen zich buiten door de ijzige gevoelstemperatuur. Op Blankwater lopen we met onze mutsen op, sjaals voor onze gezichten en handschoenen aan. Van verschillende mensen heb ik gehoord dat ze de kraanvogels al gezien hebben maar wij hebben nog geen geluk gehad. Ik inspecteer het dassenhol, het is nog steeds ondergelopen, ik vrees dat de das het heeft opgegeven en ik heb ook geen nieuwe sporen meer gezien. Vanaf eind van de week gaan de temperaturen omhoog volgens de weerman, ik hoop dat ik komend weekend nieuw groen kan vinden om af te drukken, ik ben bijna door mijn wintervoorraad heen. 
Het voorjaar is in aantocht.

In de wereld van 1945 ploetert de stroom evacuées door de sneeuwstorm, over de lange weg de grens over, tot ze uiteindelijk bij de fabriek aankomen. De Duitse soldaten die hen de weg wijzen zijn niet onvriendelijk maar de ruimtes zijn vies, het stinkt er en niemand weet hoe lang ze hier moeten blijven. Ria tobt met Jeanne, ze kookt verse sneeuw voor ze de voeding aanmaakt, de wasbakken zijn zo smerig dat ze daar geen water uit durft te pakken. Trui helpt pap en mam met het opmaken van de bedden. Ondertussen gaan er verhalen rond van eerdere treinreizen, de reis naar het noorden gaat over Duitsland en treinstellen werden beschoten door de geallieerden die niet wisten dat er gewone burgers in zaten. Trui voelt zich nerveus, ze hoopt maar dat ze niet lang hier hoeven blijven maar naar de reis kijkt ze ook niet echt uit.