Chantelivre is een van de chicste boekhandels in Parijs, aan de Rue de Sèvres in het zesde arondissement. Ik kreeg in de ochtend al een berichtje van de boekhandelaar van dienst dat hij La chanson de l'etourneau zo mooi vond en diezelfde middag stuurde een van mijn volgers me deze foto toe. Geweldig. La chanson de l'etourneau is in het Frans uitgegeven door Uitgeverij Rue du Monde, speciale dank aan Alain Serres.

Vanochtend werd ik wakker met een bericht van een Parijse boekhandelaar. Het lied van de spreeuw is sinds een paar dagen ook uit in Frankrijk en hij tipte het op instagram. Dat zijn fijne dingen. Ik heb het druk met mijn nieuwe boek en was vanochtend al vroeg in mijn atelier aan rommelen. Ineens moest ik denken aan mijn eerste dummy die ik maakte voor Het lied van de spreeuw, het allereerste begin, toen ik nog aan het zoeken was naar de vorm en de tekst. Ik vond hem weggestopt in de bovenste lade van mijn droogkast en bladerde er even in, het was knisperig van de slordige lijmresten. Bijzonder hoe dit aan elkaar geplakte knutselwerkje uitmondde in het boek dat het nu is. Het lijkt er in de verste verte niet meer op maar blijkbaar was deze stap in het proces nodig om tot het uiteindelijke resultaat te komen.

Het roept nogal wat wakker, dat eindexamen van de oudste dochter. Niet alleen herinneringen aan mijn eigen examen, het was 1989, ik droeg een roze jurkje van Mac&Maggie en door de lome, zomerse warmte rook het overal naar hars, ook komt met deze laatste dagen op de middelbare school de realiteit binnenrollen. De toekomst is plotseling zo dichtbij dat hij aanraakbaar is, niet langer een impressionistische verte. 
Als iets nog ver aan de horizon ligt kun je denken dat alles tegen die tijd anders is, dat je je persoonlijkheid nog bij kunt slijpen, dat je jezelf passend kunt maken voor het beeld dat je hebt bedacht. Maar als iets aan de deur klopt besef je dat je bent wie je bent, dit is nu, dit is het.
'Mam,' begon ze aarzelend, 'ik weet toch niet of Food Technlogy wel bij me past.'
Samen waren we naar de universiteit van Wageningen geweest, we hadden colleges bijgewoond en op de campus rondgekeken. Er werden rooskleurige toekomsten geschetst in het bedrijfsleven en de studenten die we spraken waren allemaal even pittig en lekker hands-on.
'Och kind, zei ik.
'Ik heb er heel lang over nagedacht maar ik denk dat ik toch meer een studie zoek die bijdraagt aan mijn persoonlijke ontwikkeling.'
Ik glimlachte.
'Dat snap ik.'
Nog dezelfde dag regelde ze haar nieuwe inschrijving, dit keer bij Artificial Intelligence en Filosofie, ze hoopt een dubbele bachelor te kunnen gaan volgen, de onderhandelingen bij de universiteit daarover lopen nog.
'Ik ben zo blij,' zei ze gisteren.
We zaten op ons nieuwe terras, in onze nieuwe tuin. Het voorjaar is laat maar weelderig dit jaar, ik heb de geur van hars nog niet geroken.
Ik keek naar haar ogen, die sprankelden, een sprankel die ik van haar ken als ze overloopt van de nieuwe plannen, als ze uitgedaagd wordt, als ze zich verheugt.
'Ik ben ook blij voor je,' antwoordde ik.
Ik dacht even na.
'Je wordt de derde generatie in mijn familie op de Radboud Universiteit.'
Ze knikte.
Mooi vind ik dat.
Nu alleen nog even slagen.
We wachten het af.

De oudste dochter is vandaag begonnen met haar eindexamen. Het is meteen volle bak, Duits en Wiskunde B. Om haar een beetje te verwennen ga ik wat lekkere dingen halen bij de supermarkt, broodjes, de kaas waar ze van houdt, chocoladekoekjes, misschien kan ik wel een soepje maken. Terwijl ik de lopende band vollaad zie ik tot mijn geluk dat Andrii weer terug is, mijn favoriete kassamedewerker. Sinds een poos wordt een groot deel van onze supermarkt draaiende gehouden door Oekraïens personeel, ik mag ze graag, en vooral Andrii dus, die de Nederlandse cultuur razendsnel oppikt, vooral het concept Koopzegeltjes.
Andrii maakt met alle klanten graag een praatje, het valt me op hoe iedereen, zelfs de oude mensen, probleemloos overschakelt op Engels zodra zijn Nederlandse vocabulaire tekort schiet. Het is altijd een erg gezellige boel aan zijn kassa.
Toen ik vorige week met W boodschappen deed was hij er niet, op zijn plek zat een meisje dat op lijzige toon haar beklag deed tegen een collega.
'Ik hou er niet van om in de stad te werken,' mopperde ze, 'ik werk veel liever in de winkel in mijn dorp.'
De collega hing er verveeld naast en knikte instemmend.
W en ik propten de boodschappen in onze tassen, het waren er een hoop.
'Mensen in de stad zijn zo bijdehand, ik vind ze altijd enorm respectloos,' jammerde het wicht door.
Ik vroeg me af wat haar definitie van respectloos was, tot nu toe had ze ons nog geen blik waardig gekeurd, nog geen woord met ons gewisseld.
'Ja, dat heb je hier,' beaamde de collega, ze kauwde traag haar kauwgum 'Veel sjabben hè, dat moet je niet uitvlakken.'
Ik knarsetandde lichtjes. Bij het afrekenen zei ik overdreven vriendelijk gedag maar een antwoord kreeg ik niet.
Gelukkig heb ik haar daarna niet meer gezien.
Ik kijk hoe laat het is, het Duitse examen zal er nu bijna opzitten, snel pak mijn boodschappen in en houd mijn telefoon voor het pinapparaat.
Andrii glimlacht breed naar me.
'Lekker' zegt hij, wijzend naar mijn tas vol broodjes en koekjes.
'Heel lekker,' zeg ik.
Het apparaat zegt dat ik betaald heb.
'Hoie wah,' zegt Andrii in onvervalst Limburgs.
Ik lach.
'Hoie wah.'

Vanaf nu zijn de originele afdrukken uit Het lied van de spreeuw ook weer te koop via deze webshop. Ze zijn ingelijst in een matzwarte aluminum lijst met een passe-partout in natuurwit.

Specificaties:
Linosnede afdruk, enkele druk / Linocut print, 1-block
Handmatig aangebrachte accenten
Hahnemüle Bütten, 300 gr, 4 schepranden
Formaat: 59,4 x 84,1 (A1)

Elke afdruk heeft een certificaat van echtheid, in de vorm van het gelimiteerde boekje Alleen ik weet wie ik ben. Daarin schrijf ik over de achtergronden van mijn werken en over mijn persoonlijke leven in relatie tot mijn werk.

Je vindt de originele afdrukken in mijn webshop.