Gisteren werd in Triëst, Italië, mijn boek onderscheiden met de oorkonde van de IBBY-honour list 2024. Een prestigieuze internationale prijs voor de mooiste boeken ter wereld. Ik kon er niet bij zijn, vorige week ben ik door mijn rug gegaan en ik lag de hele week plat op de bank te kermen waardoor ik helaas mijn uitnodiging moest cancelen. Het diploma komt nu met de post, dus dat komt goed. Toin Duijx was er wel en nam de honneurs waar, en maakte deze foto, waarvoor heel veel dank❤️

Er is rommelmarkt in de wijk. Iedereen heeft zijn troep uit de schuur gesleept en uitgestald op de oprit. Het is een soort heel groot buurtfeest, de zon schijnt, iedereen staat vlaai te eten, laat dat maar aan Limburgers over.
Een flink eind verderop in de straat staat een hele degelijke ouderwetse workmate op de stoep, zo maken ze ze niet meer hoor. Mijn oude workmate is kapot, ik kan al weken niet meer fatsoenlijk zagen, dus dit komt echt ontzettend prima uit.
‘Hoeveel wil je ervoor hebben?’ vraag ik de vriendelijke buurtman.
De buurtman kijkt van W naar mij en weer terug.
‘Voor wie is hij, voor je man of voor jou?’ vraagt hij. Nauwelijks verholen ontreddering. Die moderne tijden ook.
‘Maakt dat uit voor de prijs?’ grijns ik.
Daar geeft hij maar geen antwoord op.
Voor vier euro mag ik hem meenemen.
Ik weet niet zeker of ik dit te danken heb aan mijn vrouw-zijn maar ik ben er toch erg content mee.

‘Nu doen we voorlopig even rustig aan,’ zeg ik, ‘even geen geklus meer.’
W knikt instemmend.
Het is zondagochtend, we lopen een stuk met de hond, het is fris na het onweer van vannacht.
Gisteren hebben we de eetkamer afgeschilderd, die is nu eindelijk klaar. We kraken van de spierpijn. Máár! Het is helemaal precies geworden zoals we wilden, alle muren hebben een hele zachte roze tint gekregen zodat het lijkt of er continu de zon schijnt. We vinden het prachtig, al krijgen we wel regelmatig commentaar of W dat wel trekt. Gelukkig is mijn echtgenoot een flinke kerel, die wordt niet bang van een beetje roze.
Op het terras van de plantage drinken we een kopje thee.
‘Als we gaan beginnen aan het dressoir in de voorkamer moeten we wel even kijken of we dat uit één plank kunnen zagen,’ zegt W.
‘Misschien moeten we een schuine hoek maken en twee delen op elkaar laten aansluiten,’ antwoord ik.
We zwijgen even. Voorlopig geen geklus. We moeten ook gewoon relaxen. Wat tijd voor onszelf nemen. Gewoon eens een weekend niksen. Dat is goed voor een mens.
We fluiten de hond en vertrekken.
Eenmaal thuis lopen we in een rechte lijn naar de voorkamer. W pakt de rolmaat en meet de lengte van de muren.
‘Kan makkelijk uit één plaat,’ zeg ik. ‘En dan zagen we het helemaal in een ronding.’
Ik wijs met mijn arm hoe ik het voor me zie.
W schrijft de maten op een papiertje en krabbelt er een schetsje bij. 
‘Even naar de bouwmarkt rijden? 
‘Oké.’

Ik werkte aan een nieuwe lino. Het lijkt soms wel of er twee stromen actief zijn in me, de ene is wat meer publieksgericht en de andere interngericht. Ik heb ze allebei nodig, ik houd ervan om in mijn hoofd af te stemmen op kijkers en lezers en tegelijkertijd heb ik het ook nodig om werk te maken waarbij ik alleen maar in mezelf zoek, zonder ook maar te denken aan wat anderen ervan zouden vinden. Dat laatste gun ik iedereen, het is zo bevrijdend om iets te maken zonder je iets aan te trekken van andermans oogjes. Het maakt je sterker, het verzwaart je basis. Een van de grootste opbrengsten van creativiteit ontplooien is dat je je eigen koers leert varen, jezelf leert kennen, een solide ondergrond voor alle andere paden in je leven.

Veel gevaren deze zomer, heerlijk, naar het baaitje, anker uitgooien en dan overboord springen en zwemmen. Vanavond waren we ook nog even op het water, niet om te zwemmen, dat was net wat te fris, maar voor de mooie zonsondergang. Net nadat ik het roer aan W had overgedragen en mijn vaste positie op het dek had ingenomen liepen we met een klap vast. Klats, daar lag ik bijna in het water. Ik kon me nog net vastgrijpen aan de mast. Stom, we wisten dat het hier ondiep was. Maar ja, daar lagen we dan, wat nu gezongen. Ik tuurde in het water. De bodem hartstikke dichtbij natuurlijk.
‘Er moet massa overboord,’ zei W. ‘Dan stijgt de boot en komen we los.’
Hij keek me verwachtingsvol aan.
‘Ja doei,’ zei ik.
Echt geen zin om in mijn goeie jurk in de plomp te springen.
‘We gooien de hond wel eruit,’ opperde ik, ‘die zit weer in een dikke fase.’
Maar dat vond ik zelf ook wel een beetje zielig en bovendien zou het alsnog weinig zoden aan de dijk zetten, dikke fase of niet.
‘Jij hebt de langste benen,’ zei ik tegen W. ‘Je redt het denk ik net om je broek droog te houden.’
W zuchtte.
Vooruit dan maar.
Hoe dan ook. De benen waren net niet lang genoeg. Broek nat.
Maar de boot kwam los en we voeren opgelucht verder.