Ik ben onrustig, moe, maar kan niet slapen. Alarm.
Op rantsoen dan maar. Ik mag even niks, alleen nog maar linosneden maken, en schrijven als ik daar zin in heb. En vooruit, een beetje netflixen. Lekker drie keer Bridgerton achter elkaar afdraaien. En dan hoop ik dat de rust weer gauw komt.
De afgelopen maanden waren geweldig, maar ja, ook een beetje crazy. Ik stuiterde van optreden naar optreden, van piek naar piek. Dit kan niet goed gaan, dacht het pessimistje op mijn linkerschouder. Stel je niet zo aan, geniet er nu van, riep het optimistje op mijn rechterschouder. Maar ja, het pessimistje had natuurlijk gelijk. Het was wat veel allemaal.
In mijn hoofd woont een roofdier. Vaak is het roofdier rustig, slaapt het of ligt kalm in het hoge gras te soezen. Maar soms is het wakker en boos, het rekt en strekt zich in alle mogelijke posen, met spiedende ogen, opent hongerig zijn muil en laat de tanden zien, het gromt en krijst.
Mijn hoofd wil altijd overal over nadenken, tot in de kleinste details. Denkendenkendenken. Dat gaat vanzelf, ik kan het zeggen te stoppen maar dat doet het niet. Het roofdier loert naar alles wat beweegt, wil continu opspringen. Als ik niet oppas verslindt het alles wat ik heb. Mijn hele leven met alles wat erbij hoort.
Linosneden en schrijven is millimeterwerk. Wie zelf tekent of schrijft weet dat de kleinste pennenstreek de sfeer van een werk kan bepalen. Elk woord is van belang, elke lijn bepaalt de richting. Als ik schrijf of teken wordt mijn wereld klein, het denken concentreert zich tot het middelpunt. Ik maak een lino en moet bij elke te kerven lijn nadenken of ik het wit laat of zwart ga maken.
In plaats van het roofdier mijn leven te laten verslinden voed ik het met een enorme lading aan minuscule beslissingen. Ik kerf duizenden piepkleine sneden en geef het roofdier mijn overschot. Het knaagt, maalt, vult zijn maag. Het duurt even maar dan gaat het slapen.

Mijn mailbox stroomt vol met uitnodigingen voor internationale events rondom mijn boeken komende herfst. Award ceremonies, presentations, global audience, the whole shebang. Ik lees ze met een mengeling van geluk en huivering. Voor iemand die het Maaslijntje (dat is het boemeltje tussen Roermond en Nijmegen, waarvan een van de treinstellen de naam 'Chriet Titulaer' heeft, ik vind dat heel grappig) al een mijl op zeven vindt is dit natuurlijk een ingewikkelde toestand.
Maar! Ik heb besloten me niet te laten leiden door allerlei benauwenis, de honors zijn groot en de kansen once in a lifetime, en beantwoord alle mailtjes met een onvervaarde ja. 
Wel merk ik een lichte verwondering omtrent dit alles. De hele tijd denk ik: ja maar, hebben die mensen dan niet door dat ik stiekem gewoon nog dat wat onhandige meisje van zes ben dat knutselpapier in elkaar zit te nieten tot een boekje? Of dat meisje dat op de middelbare school zeer magere cijfers haalt voor tekenen? Of de studente Nederlands die een onvoldoende krijgt voor poëzie-analyse? Of de beginnende illustrator die een botte afwijzing krijgt van een agentschap omdat ze 'grof en onafgewerkt' werk maakt? Of de romanschrijfster wier manuscript zo vaak de grond in wordt getrapt dat ze er bijna aan onderdoor gaat?
Nee. Dat hebben de mensen niet door.
Gelukkig maar.
Ik vergeet ze niet, al die meisjes, ze hebben namelijk allemaal een stukje van de weg gelopen. 
En straks, als ik in Italië op het podium sta om mijn oorkonde in ontvangst te nemen, zal ik het delen met elk van hen.

Twee weken geleden zagen we een vos in ons wandelgebied. Hij wandelde over het veld, wroette wat rond in de natte klei en vond uiteindelijk een stuk oude suikerbiet. Die sleepte hij mee. We volgden alles, hij dacht dat hij alleen was. Het was een druilerige avond, het regende onafgebroken, er was buiten ons echt niemand op de been, dus we konden ongestoord genieten van het schouwspel. Uiteindelijk zag hij ons, we keken elkaar een poosje aan en toen wandelde hij op zijn gemak weer verder, de suikerbiet stevig in zijn bek. Prachtig. Ik wilde eens experimenteren met meer lijnen en arceringen en nam de vos als proefkonijn (haha). Lino is een ambacht en ik leer nog elke dag nieuwe technieken, en vooral: wat bij me past en wat niet. Het is trial and error, gelukkig maar want als ik alles al had uitgeprobeerd dan zou al snel de glans ervan af gaan. Ik hou van lino omdat het eindeloos veel mogelijkheden biedt, ik ben nooit uitgeleerd, ik kan blijven zoeken naar nieuwe toepassingen. Fantastisch vind ik dat. 

Het lied van de spreeuw/Das Lied des Stars/The starling’s song/La chanson de l’etourneau/Sigircigin sarkisi/Il canto della storno. De Koreaanse en Japanse vertaling moet ik nog binnen krijgen en dan heb ik de collectie compleet. Ik ben waanzinnig trots op dit boek.

Nederland:
* Het zilveren penseel 2022
* Shortlist Jan Wolkersprijs 2022

Internationaal:
* Longlist World Illustration Award 2022
* IBBY Honour List 2024

Engeland:
* Nominatie Yoto Carnegie Medal 2024

Duitsland:
* Klima- Umwelt- und Natur Buch (Deutsche Akademie für Kinder- und Jugendliteratur 2023)
* Eines des schönsten Deutschen Bücher (Stiftung Buchkunst 2023)