Ik maakte een muurschildering voor De Groene Transformator. Vanaf 14 april is De groene transformator open en kun je er terecht voor al je inspiratie rondom duurzaamheid. Ze helpen je op weg als je nadenkt over zonnepanelen en isolatie maar ook als je bijvoorbeeld je badkamer duurzaam zou willen verbouwen of graag meer bloemen en vogels of andere dieren in je tuin wil. Ook voor vragen rondom vegetarisch of vegan eten kun je er terecht of waar je lokaal geteeld voedsel kunt kopen. Naast al dit is het gewoon een geweldige plek, hip en happening, en met goeie mensen.

Komend weekend is het laatste weekend dat je mijn expositie Alleen samen zijn we heel kunt gaan bekijken bij Gallery Untitled in Rotterdam. Daarna wordt hij afgebouwd. De galerie is open van vrijdag tot en met zondag, van 11.00 uur tot 17.00 uur. Koningsveldestraat 14 in Rotterdam.

Als je nog wil intekenen op de spreeuw van keramiek dan kan dat tot 9 april. De spreeuw kost 490,- euro en ik begin na 9 april met het maken van de serie. Iedere spreeuw wordt genummerd en gesigneerd. Intekenen kan via info@galleryuntitled.nl

'Wat nou als het maanden duurt, of misschien wel een jaar, of misschien wel voor altijd.'
Ik beklaag me tegen W over mijn duim, die is rood en een beetje dik, een overbelasting na maanden te intensief linosnijden en tekenen.
'Lieverd, je hebt het vaker gehad, je moet gewoon even rustig aan doen, dan gaat het vanzelf over.'
Ik loop mokkend naast W, de bomen langs de rivier barsten uit elkaar van het voorjaar, het water ruist in een stroomversnelling, overal krioelt het van het leven.
'Maar hoe moet het nou met mijn nieuwe boek?' zeg ik.
Want dat is natuurlijk waar het allemaal echt om draait. Die hele duim kan me niet zoveel schelen, ik wil gewoon lekker bezeten doorwerken aan mijn nieuwe boek en ik verdraag het slecht dat mijn obsessie nu geremd wordt. Ik voel me net een onrustig paard op stal, schrapend met de hoeven van ongeduld, denkend aan verse groene weides.
'Ah joh, anders zeg je toch gewoon wat ik moet maken, dan teken ik het wel voor je, en dat snijden lukt me ook nog wel,' grijnst W.
Ik mok nog wat harder.
We zoeken naar de snoek die we hier twee dagen geleden in het ondiepe stuk zagen maar vandaag is hij er niet. Wel zijn de boterbloemen al in bloei.
'Dat kan niet,' zeg ik. 'Als ik jou alles laat maken dan kom je erachter hoe makkelijk het eigenlijk is wat ik doe en dan val ik door de mand.'
'HAHA. HAHAHA!' brult W.
Ik moet ook een beetje lachen.
Gelukkig.
De hond springt in de rivier, het avondlicht schijnt in het heldere water, ik hoor een ijsvogeltje.
Even goed uitrusten.
Misschien was dat nu juist wel wat ik nodig had.

Vorige week was ik bij de uitgeverij. Dat kwam omdat ik een afspraak had om grote en gewichtige zaken te bespreken...ach, laat ik het maar gewoon vertellen: ik werk aan een nieuw boek. Met een big shopper van de plaatselijke supermarkt (want het regende, al zag ik er zo wel een beetje uit als een zwerver) met daarin mijn originele afdrukken voor het nieuwe omslag toog ik naar Amsterdam, waar ik mijn prenten uitstalde op de vloer van de redactie.
Dat was een mooi moment.
Samen met Emile, die kennen jullie intussen wel van al mijn verhalen, besprak ik de voorlopige teksten, de ideeën, hij hoorde geduldig mijn angsten en vrezen aan, weerlegde een en ander, er ontstond zomaar een titel, en toen was de boel in kannen en kruiken.
Nu alleen nog even wachten tot het najaar (jullie) en een paar maanden heel hard werken (ik) en dan hebben we hem in handen.
Over in handen hebben gesproken, nu ik toch op de uitgeverij was kon ik meteen mijn Duitse en Engelse versies van Het lied van de spreeuw mee naar huis nemen. 
Natuurlijk regen het nog steeds maar gelukkig had ik mijn big shopper.
En zo keerde de zwerver tevreden huiswaarts.