Anderhalf jaar geleden kochten we ons huidige huis. Het is op de kop af 90 jaar geleden gebouwd, in 1934, dat betekent dat er heel wat mensen voor ons hier gewoond hebben en hopelijk ook nog heel veel mensen na ons. Het is niet zomaar een huis, het is een trotse grande dame en we voelen het als een soort plicht om haar goed te verzorgen voor de periode dat wij haar onder onze hoede hebben. We zijn erg blij dat er nog veel authentieke elementen intact zijn en waar dat niet zo is brengen we het zoveel mogelijk met veel zorgvuldigheid terug in de oude staat. Toen we in een van de eerste weken hier op de vliering de oude ensuitedeuren terugvonden waren we dolblij en besloten we ze terug te gaan plaatsen. Maar goed, onze klussenlijst was lang, er moesten eerst een hoop saaie karweien gedaan worden, verduurzamingstoestanden, daken vernieuwd, de eindeloze reeks lekkages verholpen. Maar nu, nu was het dan zover. We schraapten de smerige beits van de deuren, schuurden, lieten het kapotte lood repareren, zetten de greepjes in het zuur en boenden elk ruitje tot het blonk. Verder peinsden we over hoe we de eetkamer, die nu meer een afgesloten geheel werd, wat meer persoonlijkheid konden geven. Op een ochtend werd ik wakker en wist ik het.
‘We bouwen een boekenkast!’ riep ik tegen W, die net aan zijn ochtendboterham met pindakaas zat. 
Ik wees naar de ruimte tussen de schouw en de korte muur naast de ensuitedeuren. Dat vormde een soort koof, daar zou precies een kast in passen.
Gelukkig is W altijd in voor nog een klus en een half uur later stonden we bij de bouwmarkt om de planken op maat te laten zagen. We lieten verf mengen in exact dezelfde kleur als al het houtwerk in huis en schilderden de kast en de ensuitedeuren in één moeite door.
‘Het lijkt alsof het altijd zo geweest is,’ zei W, toen we, eindelijk klaar, het resultaat bewonderden.
Dat was precies de bedoeling.

De webshop is gesloten. Ik weet nog niet wanneer ik weer open ga.

Al mijn werken zijn permanent te bezichtigen en te koop bij GALLERY UNTITLED. Daar kun je ook online bestellen. Koningsveldestraat 14, Rotterdam, geopend op vrijdag tot en met zondag.

Toen ik een poosje geleden zag dat er rondleidingen werden georganiseerd in de tuinen van het kasteel in het gehucht even verderop, was ik er als de kippen bij. Het leek me prachtig om eens te zien, het dichtst bij het kasteel was ik geweest in 2010, toen waren de slotgrachten bevroren en mochten we er schaatsen, de jongste kon net lopen, we hadden dubbele ijzertjes onder haar laarsjes gebonden en hup, daar ging ze. Nu regende het en de tuinen waren modderig, en veel van wat de gids vertelde wist ik al. Maar toch vond ik het mooi en natuurlijk luisterde ik braaf.
'Ergens in de bossen moet ook nog een ijskelder liggen die hoort bij het kasteel,' zei de gids, en hij maakte er een wijde armbeweging bij. En toen voegde hij er tussen neus en lippen aan toe: 'en een renbaan uit de jaren dertig.'
Ik spitste mijn oren maar de rondleiding was afgelopen en de gids haastte zich over het grind van de binnenplaats naar de volgende groep.
'Hoorde je dat?' zei ik tegen W. 'Een ijskelder en een renbaan in de bossen!'
W knikte aarzelend, die zag de nieuwe obsessie al hangen.
Nu kennen we het gebied hier op ons duimpje, maar de bossen zijn weids en uitgestrekt, we hadden nooit iets gezien dat op een ijskelder of renbaan kon duiden.
In de afgelopen weken googelde ik me suf om de locaties te vinden en ik vroeg wat rond maar ik vond niks en niemand wist iets. Er zat niks anders op dan zelf maar op zoek te gaan. Samen met W en de hond kamde ik de bossen uit. Niks.
Deze week besloot ik ten einde raad mijn zoektocht te delen via een van mijn sociale mediakanalen. Beet! Binnen twee minuten had ik meerdere reacties van mensen uit de omgeving. Ik kreeg een routebeschrijving naar de ijskelder en niet veel later een met de hand getekend kaartje waar de renbaan zich had bevonden.
'Kom!' riep ik en griste mijn fietssleutels.
W keek op van zijn boek.
'Maar het is al laat,' wiep hij tegen. 'En waar gaan we eigenlijk heen?'
'De ijskelder zoeken!'
Dus daar fietsten we, de zon zakte al weg achter de bomen toen we het bospad in fietsten. Maar de routebeschrijving klopte haarfijn en daar lag de ijskelder. Ik huiverde een beetje, een van de graven was eeuwen geleden na overlijden hierin gestopt omdat er ruzie was met de kerk, ik vond het maar een akelige gedachte. Gauw stapten we weer op de fiets en reden dieper het bos in. De bomen waren hoog, de paden donker, ik hield mijn telefoon voor me uit om de locatie te bepalen. Terwijl we aan het zoeken waren of we een ovale plek vonden met jongere bomen kreeg ik een nieuw berichtje binnen. Een foto. Hoewel in sepia was het een tamelijk helder beeld.
De renbaan was geen paardenrenbaan geweest, zoals ik had aangenomen. Het was een struisvogelrenbaan.
Ik dacht even na.
Mijn oma groeide amper een kilometer van deze plek op, een kleine boerderij op de hei, geboren in 1917, ze moet hier van geweten hebben. Misschien heeft ze ooit gezien hoe de rijkelui uit het kasteel hier in hun gekke karretjes achter de struisvogels gezeten hebben.
Ik vraag me af wat ze ervan gedacht heeft.
Vast hetzelfde als ik.

Vandaag wandelde ik met maar liefst 45 mensen in het natuurgebied waar ik elke dag kom en wat als inspiratiebron diende voor Dit gaat nooit voorbij. Wat ontzettend bijzonder was het. De verhalen in mijn boek zijn ontstaan uit een drang om alle schoonheid die ik in dit gebied vind te delen en nu kon ik het letterlijk aan iedereen die er was laten zien. Ik las enkele verhalen voor, er werd gehuild en gelachen, vertelde over alle bijzondere vogels die hier wonen, en al die andere dieren die ik hier tegenkom, over de planten, de boer en zijn koeien, de Duitse berg en zoveel meer. Wiesje dartelde overal lekker tussendoor, het weer was geweldig, na afloop was er een interview bij Plantage Blankwater door Maaike van de bieb en waren mijn boeken te koop bij Nicole. Ik had mooie gesprekken aan mijn signeertafel en heb genoten. Alles in een fijne rust en ontspannen. Zoals het hoort.

Alles in het kader van De Literaire Zomer/Literarischer Sommer, een Duits-Nederlands initiatief voor een zomer vol literaire evenementen aan beide kanten van de grens, georganiseerd door verschillende culturele instellingen. Deze wandeling was een initiatief van De Bibliotheek Bibliorura.