Mijn mailbox stroomt vol met uitnodigingen voor internationale events rondom mijn boeken komende herfst. Award ceremonies, presentations, global audience, the whole shebang. Ik lees ze met een mengeling van geluk en huivering. Voor iemand die het Maaslijntje (dat is het boemeltje tussen Roermond en Nijmegen, waarvan een van de treinstellen de naam 'Chriet Titulaer' heeft, ik vind dat heel grappig) al een mijl op zeven vindt is dit natuurlijk een ingewikkelde toestand.
Maar! Ik heb besloten me niet te laten leiden door allerlei benauwenis, de honors zijn groot en de kansen once in a lifetime, en beantwoord alle mailtjes met een onvervaarde ja. 
Wel merk ik een lichte verwondering omtrent dit alles. De hele tijd denk ik: ja maar, hebben die mensen dan niet door dat ik stiekem gewoon nog dat wat onhandige meisje van zes ben dat knutselpapier in elkaar zit te nieten tot een boekje? Of dat meisje dat op de middelbare school zeer magere cijfers haalt voor tekenen? Of de studente Nederlands die een onvoldoende krijgt voor poëzie-analyse? Of de beginnende illustrator die een botte afwijzing krijgt van een agentschap omdat ze 'grof en onafgewerkt' werk maakt? Of de romanschrijfster wier manuscript zo vaak de grond in wordt getrapt dat ze er bijna aan onderdoor gaat?
Nee. Dat hebben de mensen niet door.
Gelukkig maar.
Ik vergeet ze niet, al die meisjes, ze hebben namelijk allemaal een stukje van de weg gelopen. 
En straks, als ik in Italië op het podium sta om mijn oorkonde in ontvangst te nemen, zal ik het delen met elk van hen.

Twee weken geleden zagen we een vos in ons wandelgebied. Hij wandelde over het veld, wroette wat rond in de natte klei en vond uiteindelijk een stuk oude suikerbiet. Die sleepte hij mee. We volgden alles, hij dacht dat hij alleen was. Het was een druilerige avond, het regende onafgebroken, er was buiten ons echt niemand op de been, dus we konden ongestoord genieten van het schouwspel. Uiteindelijk zag hij ons, we keken elkaar een poosje aan en toen wandelde hij op zijn gemak weer verder, de suikerbiet stevig in zijn bek. Prachtig. Ik wilde eens experimenteren met meer lijnen en arceringen en nam de vos als proefkonijn (haha). Lino is een ambacht en ik leer nog elke dag nieuwe technieken, en vooral: wat bij me past en wat niet. Het is trial and error, gelukkig maar want als ik alles al had uitgeprobeerd dan zou al snel de glans ervan af gaan. Ik hou van lino omdat het eindeloos veel mogelijkheden biedt, ik ben nooit uitgeleerd, ik kan blijven zoeken naar nieuwe toepassingen. Fantastisch vind ik dat. 

Het lied van de spreeuw/Das Lied des Stars/The starling’s song/La chanson de l’etourneau/Sigircigin sarkisi/Il canto della storno. De Koreaanse en Japanse vertaling moet ik nog binnen krijgen en dan heb ik de collectie compleet. Ik ben waanzinnig trots op dit boek.

Nederland:
* Het zilveren penseel 2022
* Shortlist Jan Wolkersprijs 2022

Internationaal:
* Longlist World Illustration Award 2022
* IBBY Honour List 2024

Engeland:
* Nominatie Yoto Carnegie Medal 2024

Duitsland:
* Klima- Umwelt- und Natur Buch (Deutsche Akademie für Kinder- und Jugendliteratur 2023)
* Eines des schönsten Deutschen Bücher (Stiftung Buchkunst 2023) 

Mijn werken zijn permanent te bezichtigen en te koop bij Gallery Untitled in Rotterdam. Ik krijg vaak mailtjes of mijn werk nog ergens te zien is nu maar je kunt dus altijd terecht in Rotterdam. De solo-expositie is voorbij maar in de tweede zaal hangt een vaste collectie van mijn lino’s en vrijwel alles is op voorraad. Ook de grote spreeuwenzwerm hangt er altijd en mijn boeken zijn altijd te koop. Geopend op vrijdag tot en met zondag. Het is altijd erg fijn en gezellig in de galerie, ik kan je een bezoekje van harte aanraden, naast mijn werk vind je er onder andere Floris Hovers, Driessens VandenBaar, Sander Buyk en heel veel andere kunstenaars. De galerie is gevestigd in een oude school en het is een speelse, levendige plek. Er staan altijd lieve mensen klaar voor een praatje. En als je geluk hebt ontmoet je Ola, de galeriehond.

Foto door Lenny Oosterwijk

www.galleryuntitled.nl
Koningsveldestraat 14 Rotterdam. Open van vrijdag t/m zondag.

Aan het experimenteren. Lekker al mijn inkt erdoorheen aan het jassen. En aan het zweten, want dit is een hoop viezigheid dus ik draag naast mijn schort ook nog mijn knoeibloes over mijn goeie goed. En dan staat mijn elektrische radiatortje ook nog aan om alle onderlagen zo snel mogelijk te kunnen drogen zodat ik door kan werken. En dan die afwas tussendoor, pff. 
Op dit soort experimenteerdagen werk ik onafgebroken door, dagen achtereen, eigenlijk wil ik dan niet slapen. Ik brom tegen iedereen om me heen, het enige dat ik wil is in mijn atelier zijn en doorgaan. Het is heerlijk en uitputtend tegelijk. Er is geen enkel doel behalve het maken en het kijken hoe het uitpakt. Of nee, dat zeg ik verkeerd: het doel is schoonheid. Of nee, dat zeg ik verkeerd: het doel is iets maken dat ik aangenaam vind in mijn hoofd. Of het mooi is voor anderen doet niet ter zake. Als mijn ogen het maar als schoonheid ervaren.
Zo.
En nu wil ik slapen.