Aanstaande maandag ben ik te gast bij De Beste Boeken Live om over mijn nieuwe, nog te verschijnen boek te praten. Enorme eer natuurlijk, helemaal geweldig, zeker omdat ik geïnterviewd word door lieve Margreet de Haan. Wordt hartstikke leuk, zin in. Kleinigheidje is wel dat ik de tekst voor het boek nog niet helemaal rond heb. Of nou ja, eigenlijk nog helemaal niet. Dus ik ben zelf echt ontzettend benieuwd hoe ik me daar uit ga kletsen op het podium. Ondertussen werk ik aan iets nieuws, een grote houten kieviet die verder niks met welk boek dan ook te maken heeft. Dat moet tenslotte ook gebeuren. Kwestie van de juiste prioriteiten stellen.

(DBBL is een evenement voor boekhandelaren.)

We waren in Nijmegen vandaag, W en ik. De introductie begint morgen en we moesten de krakkemikkige studentenfiets van de oudste dochter afleveren op station Heyendaal. Het was mijn oude fiets die we speciaal voor deze gelegenheid bewaard hadden, alle versnellingen behalve de derde hadden het al begeven maar verder trapt hij nog prima. Voor zo lang het duurt.
‘Ik heb mijn groepje zojuist doorgekregen,’ appte ze, zelf moest ze werken en kon ze niet mee, ‘we zijn met zestien jongens en drie meisjes.’
Ik zwoegde het extra zware slot om de standaard van de stalling heen en dacht aan mijn eigen introductiegroepje voor Nederlands in 1998. Dat waren negen meisjes en één jongen. Tja.
‘Het zijn vast allemaal hele eh líeve jongens,’ appte ik terug. 
De fiets stond goed geparkeerd, ze had hem met haar vriendin deze week in een soort Barbie-paars gespoten en hem volgeplakt met glitter.
‘En het voordeel van de bètafaculteit is dat je altijd wel iemand kan vinden die je fiets kan repareren mocht hij het een keer begeven,’ voegde ik eraan toe.
‘Dat is zo,’ beaamde ze.
W en ik stapten in de auto, we moesten nog door naar een andere afspraak.
‘Ach, rij nog even het terrein van Hoogeveldt op,’ zei ik.
W maakte een ruime bocht. Ik stapte even uit. In de hoge flat woonde ik drie jaar, gek genoeg leek alles vandaag kleiner dan toen. Ik wandelde even over het terrein. Op de plek waar W en ik voor het eerst kusten stonden nu afvalcontainers, dat vond ik een beetje heiligschennis. 
Van de andere kant is het nu misschien tijd voor nieuwe avonturen. Van een nieuwe generatie.

We hebben de hele ochtend door de velden gestruind, ik heb een dikke bos veldbloemen geplukt, en lopen nu via de verharde weg terug. Achter ons horen we ineens lawaai, een groepje van een man of tien op een nieuw soort scooter, dikke banden, brede zitvlakken, rijdt ons voorbij.
‘Wat is het hier saai!’ roept het meisje op de voorste scooter.
Ze draagt een nepleren jasje met franjes en kijkt ontevreden. 
‘Sáái? SAAI?’ mopper ik tegen W als ze buiten gehoorsafstand zijn. ‘Niks is hier saai, ze hebben geen benul!’
‘Ach,’ zegt W, ‘als je ieder jaar op zuipvakantie gaat naar Chersonissos is een rondje op de scooter door het Limburgse platteland misschien niet het meest opwindend.’
Ik haal mijn schouders op en denk aan het ree dat we net nog zagen aan de bosrand, het had ons een tijdje aangekeken. De blauwe kiekendief die hier rondvliegt, de buizerdjongen die piepen als speelgoedbeestjes boven de open plek langs het moeras, de zwaluwen die duikvluchten maken en steeds het ven raken, grote ronde kringen in het water.
In de berm zie ik ineens een wilgenroosje, die miste ik nog in mijn boeket. Ik maak een kruidwis, dat doe ik al zo lang ik me kan herinneren elke augustus. Het is een oud Limburgs gebruik, de kruidwis bind je vast met een touwtje en hang je in je schuur om ongeluk af te wenden. Ik hou de bos voor me uit, Sint Janskruid, koningskaars, duizendblad en flink wat koninginnekruid. Straks komen er nog graanaren bij en een blad van de walnootboom in onze tuin. De zon schijnt, de hond drinkt uit een plas die haar kraakhelder weerspiegelt, W leunt tegen de oude boom naast het pad.
Hier is werkelijk geen moment iets saai, ik begrijp echt niet dat iemand zoiets kan denken.

In The guardian van 27 juli.

Ik ben aan het afronden. De laatste klusjes voordat ik me een paar weken ga onderdompelen in de vrijheid. De vrijheid diende zich vanochtend al een beetje aan, het schrijfwerk voor Dit gaat nooit voorbij is redelijk klaar voor dit moment en ook de prenten schieten op. Wel verwachtte ik een grote levering, een pallet van 60 wissellijsten, ik had de hele nacht mijn hoofd gebroken over de vraag of de bezorgdienst niet heel vroeg zou komen en was al om zes uur opgestaan. De bezorgdienst kwam uiteindelijk natuurlijk helemaal niet, ik raakte recalcitrant en besloot dat iedereen, ja gewoon iedereen, dan maar gewoon lekker naar de pomp kon lopen.
Dat soort gedachten zijn de perfecte voedingsbodem voor aanwaaiende vrijheid. Ik sneed een reepje linoleum uit en lijmde hem op een oud stempelheft, ik drukte hem een paar keer af.
Dit is de basis, dit is waarom ik zo van linosnede houd, de vette contrasten, de eenvoud, er is niets basalers dan de tegenstelling tussen zwart en wit. Misschien was ik het wel een beetje kwijtgeraakt de afgelopen weken, in mijn schrijfproces. Schrijven is voor mij het laveren tussen alle nuances, het zoeken naar zinnen en woorden, schrijven is tasten, het is grijs, de meeste woorden zijn nooit helder genoeg voor wat ik wil zeggen.
Vandaag ging ik terug naar de klare lijn, naar de zuivere scheidslijn.
Naar het licht tussen het donker.