'Dat heb je me nog nooit verteld!' riep W.
We zaten aan tafel, een paar weken geleden, buiten was het al donker, de kinderen moesten een beetje lachen omdat ze het niet helemaal geloofden.
'Ja nou ja, ik dacht dat iedereen dat wel overkwam,' antwoordde ik, ik schoof een beetje ongemakkelijk over mijn stoel.
'Nee mam,' zei mijn oudste dochter, 5 VWO inmiddels, 'dat is niet normaal, ik heb zoiets nog nooit meegemaakt en ik ken ook niemand die het heeft meegemaakt.'
W schudde zijn hoofd. 'Nee, ik ook niet.'
Ik had ze verteld dat ik er altijd een hekel aan had om naar school te fietsen, die lange weg tussen de weilanden vanuit het dorp naar de stad. De sliert van scholieren waartussen ik me nooit op mijn gemak voelde, en dan: de keren dat mijn schooltas van mijn bagagedrager werd getrapt, niet eenmalig maar gemiddeld een paar keer per week. En hoe dat dan voelde, mijn fiets naar de berm slepen, de tas schurend over het asfalt, en dan de hele boel moeizaam weer onder de snelbinders proppen terwijl de sliert voorbij trok, met een boogje om me heen, lachend, wijzend.
'Ik was zo'n nerd als in The big bang theory,' had ik een poging gedaan om het allemaal wat lichter te maken.
Het tas van de fiets trappen was niet het enige, ik herinner me nog de treiterijen, zo vakkundig onder de oppervlakte dat ik vaak aan mezelf twijfelde of ik het wel juist geïnterpreteerd had. Ik wist ineens eigenlijk ook niet waarom ik dit nooit verteld had, misschien schaamde ik me. Alsof het aan mij lag, ik was zo'n suf kind, zo'n sneu figuur.
'Het is niet erg hoor,' zei de oudste, 'we houden toch wel van je, ook al ben je een nerd.'
Ze gaf me een bemoedigend klopje op mijn rug. W grinnikte, de kleine was ondertussen begonnen om haar courgette uit de pastasaus te fileren, dat moest tenslotte ook gebeuren.
Ik moest aan het gesprekje terugdenken toen ik vanochtend met mijn nieuwe inkt in de weer was. Ik had een stapel katoenen tasjes besteld en drukte er een van mijn spreeuwen op.
Geen schooltas maar een Het lied van de spreeuw-tas.
Zo.
Hopla.

In De Volkskrant van zaterdag 30 oktober.

Enige tijd geleden werkte ik mee aan een reportage over Het lied van de spreeuw. De uitzending staat inmiddels online en kun je hieronder bekijken. Ik ben er heel trots op, het is een bijzonder document geworden.
Met heel veel dank aan Sander Selen die zorgde voor de prachtige natuurbeelden en die mijn eigen vogels uit het boek monteerde en animeerde, en Bas van der Zwaan liet me praten en mezelf zijn.