Vanaf vandaag kunnen ook de Britten lezen over mijn dagelijkse wandelingen in de prak. Ze noemen het daar een memoir, ik vind dat fantastisch. Hurray!

Ik vond voor drie euro een vies kastje op een rommelmarkt. Aanvankelijk twijfelde ik wat ik ermee zou doen, de seventieskleuren spraken me wel aan. Maar het was beschadigd en ik kreeg het niet schoon dus er moest een ander plan komen. Dat kwam. Ik schilderde hem helemaal wit en gaf hem zwarte pentekenlijnen uit de losse pols. Nu heb ik een 3D-stripgetekend kastje voor mijn drukplaten. Nondeju wat leuk.

Galeriehouder Lenny en ik bekijken de proefinlijsting voor de nieuwe lino’s uit mijn boek dat in het najaar verschijnt. Het voelt wel gek, ik ben ontzettend druk met mijn nieuwe boek, ik ga ‘s avonds mee naar bed en sta er in de ochtend mee op, maar hier op de socials kan ik er nog weinig over delen. Alsof ik een dubbelleven leid:) Na de werkzaamheden in de galerie gingen W en ik nog even naar de Kralingse plas om Wiesje uit te laten. Die sprong daar zonder nadenken in de plomp en kwam er niet meer uit want de boord was te hoog voor haar korte pootjes. Het is ook allemaal wat voor zo’n provinciaal hondje, die grote stad.

Al mijn werk, of het nu mijn schrijfwerk is of mijn beeldende werk, begint met een krabbeltje. Aan alles, hoe groot het project ook is, ligt die eerste pennenstreek ten grondslag, de eerste schets, het aarzelende, zoekende begin. Ik vergrootte één van mijn eigen krabbels op hout, zaagde de lijnen uit, schilderde het object balpenblauw en hing het op in mijn woonkamer. Alles begint met een krabbel, die gedachte heeft iets hoopvols, iets inspirerends. En noem mij vanaf nu de zaagkoningin, want nondeju, wat een monsterklus was me dat.

Nu ik midden in het schrijfproces zit voor mijn nieuwe boek (najaar 2025) denk ik vaak terug aan hoe ik aan het schrijven was aan Het lied van de spreeuw. Het lied van de spreeuw is wereldwijd omarmd, ik krijg foto’s doorgestuurd van Amerikaanse kindjes die in mijn boek bladeren, van Duitse baby’s die in de box naar mijn prenten staren, van een Italiaans kleuterklasje dat gebiologeerd zit te luisteren naar de woorden die de juf voorleest, van Turkse jongens en meisjes die spreeuwen zitten te tekenen met mijn boek als leidraad. Ik krijg mailtjes van volwassenen, mensen op hoge leeftijd zelfs, hoe geraakt ze zijn door de teksten. Ontzettend bijzonder en ik voel me daardoor verbonden met al mijn lezers, over de hele wereld. 
Nu ik schrijf aan een nieuw prentenboek voor mensen tussen de 0 en 100 jaar voel ik weer hoe me dit ligt. Dit is precies wie ik ben, ik geloof erin dat kinderen vaak veel meer begrijpen dan we denken, mits het op een goede manier gebracht wordt, en het een diepere onderbewuste laag aanroert. En ik geloof dat volwassenen altijd nog het kind in zich dragen dat op exact diezelfde onderbewuste laag functioneert. Die laag is niet leeftijdsgebonden, het is wat ons als mensen samenbrengt. 
Wat ik ook voel is hoe moeilijk het is om die laag als schrijver te bereiken, om de juiste toon te vinden, om te comprimeren, de kern te vinden. Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Om alles wat logisch lijkt los te laten en af te dalen naar de basis.
Ik schrijf dit stukje met uitzicht op alle lino’s die ik al gemaakt heb, ze liggen uitgespreid over mijn ateliervloer, de een na laatste staat in schets klaar. De prenten vertellen me wat ik moet schrijven. Het wordt mooi, dat kan ik al vertellen.