Ik ben ontzettend trots dat ik kan vertellen dat drie van mijn linosneden zijn aangekocht door het prentenkabinet van de Universiteitsbibliotheek Leiden. Iets meer dan tweehonderd jaar geleden werd het prentenkabinet (the Leiden Print Room) opgericht, op dit moment onderdeel van de Leidse Universiteitsbibliotheek. Het prentenkabinet heeft een lange en rijke geschiedenis en een omvangrijke collectie prenten en tekeningen, van zeldzame zestiende eeuwse werken tot en met recente aankopen van hedendaagse kunstenaars. In bezit zijn werken van onder andere Jacob van Ruisdael, Rembrandt en Jan Luyken, die via de website of digitale platforms bekeken kunnen worden, maar ook live, voor onderwijsdoelstellingen en via wereldwijde tentoonstellingen. Werken uit de collectie zijn uitgeleend aan musea in niet alleen Nederland maar ook in onder andere Tokyo, New York en Rio de Janeiro. 

Ik werk in de tuin. Dat mocht ook wel eens een keer, de combinatie warmte en regen heeft alles doen ontploffen en ik had de afgelopen periode zoveel werk dat ik niets heb kunnen bijhouden. Aan mijn tuin kun je precies zien hoe druk ik het heb. De bramen woekeren door de vijgenboom, de frambozenstruiken zijn gaan wandelen en bezetten inmiddels de helft van het grasveld in de wei, er groeien grote bossen varens in elk hoekje. Met iedere tak die ik afknip verbaas ik me erover hoe licht het ineens wordt, terwijl ik al die tijd niet eens door heb gehad dat het donker was. Gek hoe dat werkt.
Deze week was ik in de bouwmarkt, de bouwmarkt waar mijn oudste dochter binnenkort gaat werken. Op de grond stond een stapel reusachtige speciekuipen, ik zette er eentje op mijn hoofd en maakte er een foto van, die appte ik naar haar. 
'Ik heb een nieuw hoedje,' schreef ik erbij.
'Ik schaam me echt niet voor je,' antwoordde ze, maar daar twijfel ik toch wat aan. Ik zou me zelf kapot schamen voor zo'n moeder. 
Met de speciekuip op mijn hoofd bedacht ik dat hij als een leuk badje kon dienen voor de salamanders in onze tuin. Ik nam hem mee en groef hem in, legde er wat stenen omheen, spitte wat varens uit diverse hoekjes en plantte ze erbij. Ik sloot de tuinslang aan op de pomp, het grondwater vulde de kuip met chocomelkleurig grondwater, ik moest ineens aan afgelopen zaterdag denken. Ik was aan het wandelen, het pad waarop ik liep was smal en glooide hoog boven het riviertje, de oever was steil en dicht begroeid met bramenstruiken. Bij een modderplasje gleed ik uit, rolde van het talud, head first in de modderige rivier. Geen grap. Toen ik na veel trammelant eindelijk omhoog was geklommen stond ik druipend en vol schrammen op de kant. De modder dreef in trage plakken van mijn gezicht, en ik rook hetzelfde als het water dat nu in de speciebak stroomde. Maar het zag er wel leuk uit, de varens als parasolletjes op een vakantieresort, als ik een salamander was dan wist ik het wel.

Mijn jongste dochter, een roofvogelliefhebber, kreeg in december voor haar elfde verjaardag een torenvalkkast cadeau van mijn ouders. Samen met opa timmerde ze het bouwpakket in elkaar, voorzag het van dakleer en op een goede winterse dag werd hij op een hoge paal in de familiewijngaard geplaatst. Dit voorjaar zat ze vanuit de tuin van mijn ouders met haar verrekijker naar de kast te turen, er kwam zowaar een koppeltje valken in wonen. Tot haar grote vreugde legden ze zelfs eieren en afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover, ze mocht helpen om de kuikens te ringen. 
Vanaf de foto's staarde een torenvalkjong me verwilderd aan, een plukje dons tussen zijn verschrikte ogen, twee jongemeisjeshanden die zijn vleugels omklemden. Ik had er graag bij willen zijn, jaloers dacht ik na over hoe dat zou voelen, zo'n klauwerig donskuiken, maar ik wandelde precies op dat moment tweehonderd kilometer verderop, door de Amsterdamse Watergraafsmeer. Daar was het ook mooi, Hollandse luchten boven de huizen, een terrasje, waterlelies in knop in de ringvaart. Ik was die ochtend op de uitgeverij geweest met een grote map vol met alle originele prenten voor Het lied van de spreeuw. Samen met de uitgever had ik ze uitgespreid over de vloer om het geheel te kunnen bekijken. Ik was een beetje melancholisch geworden bij de aanblik, anderhalf jaar had ik er met zoveel liefde aan gewerkt, en nu? De melancholie nestelde zich in me en sijpelde door de rest van de dag, na een afspraak met mijn andere uitgever dacht ik zittend op een bankje aan de Amstel na over mijn werk. Hoe het allemaal begonnen was, de dingen die fijn waren geweest in de afgelopen zeven schrijfjaren en de dingen die niet goed waren gegaan, dingen die me op hadden getild en dingen die me bijna kapot hadden gemaakt.
Ik heb de afgelopen jaren vaak getwijfeld waar mijn bestemming lag. Was dat thuis in de rust en de luwte van Limburg of was dat deels ook in Amsterdam, in de schrijfwereld, waar de storm aan me kon trekken, me uit mezelf kon halen en me met gemak richting een afgrond kon blazen. 
De Amstel glinsterde, een paar jongens trokken op straat met veel kabaal hun shirts en schoenen uit en sprongen vanaf de hoge wal het water in. Ik realiseerde me dat ik de Amsterdamse stormen misschien het hoofd kon bieden juist door mijn stevige fundament in de windstilte van Limburg.
'Hoe voelde het, het kuiken?' vroeg ik mijn dochter de volgende dag.
Ze glunderde bij de herinnering. 'Zacht. Maar zijn vleugels waren al heel sterk, hij probeerde zich steeds los te trekken.'
Samen keken we naar de nestkast in de verte. Nog een paar dagen en dan zal hij gaan proberen te vliegen.

De kinderen hebben hun slaapkamers op de tweede verdieping, onder het dak, met deze hitte is het daar niet uit te houden. Ieder jaar tijdens een hittegolf verhuizen ze naar koelere plekken in huis, de kleine slaapt nu op de werkkamer en de oudste heeft haar matras naar de garderobe gesleept, daar past hij met een beetje wrikken net in. Of het allemaal echt helpt voor een betere nachtrust waag ik te betwijfelen, maar we hebben nu in ieder geval het gevoel dat we iets hebben ondernomen, en dat is al wat.
Het is altijd een klein gevecht, warmte versus Octavie, het warme weer noopt tot rust en de rust weer tot overpeinzing, dat komt niet altijd uit, ik houd nu eenmaal van doorploegen. Maar het is wat het is en zo overdenk ik in deze dagen hoe snel de tijd toch gaat, de oudste is al zestien, nog maar even en ze gaat studeren. Ik dacht altijd dat ze veel op mij leek maar sinds ze een voorliefde aan de dag legde voor bètavakken en een bijbaantje regelde bij de grote bouwmarkt even verderop omdat haar dat zo leuk leek, iets met gereedschap, begin ik daaraan te twijfelen. 
Op de koele momenten van de dag werk ik gestaag door aan mijn prentenboek, het is nu echt bijna klaar. Binnenkort breng ik alle prenten naar de uitgeverij, eindelijk weer naar Amsterdam, de laatste keer dat ik er was, was in het begin van 2020. Ik verheug me erop om alle platen bijelkaar te zien, het zijn enorme afdrukken, dan kunnen we echt zien hoe het gaat worden. De afgelopen anderhalf jaar werkte ik in een zalige rust aan dit project, ik heb elke prent met ontzettend veel genoegen gemaakt in de beslotenheid van mijn eigen verbeelding, nu is het tijd voor de volgende stap.
Stiekem denk ik al na over het nieuws dat ik hierna wil gaan maken, iets met veel kleur denk ik, maar ik temper al te concrete gedachten daarover. Eerst deze zomer maar eens door, de warmte, genieten van biertjes in Amsterdam, de overpeinzingen aanvaarden en zien wat ze me brengen, niks hoeft en het nieuws komt vanzelf.

Het retrospectief is een van mijn favoriete perspectieven. Het biedt de mogelijkheid om alles in het verleden puntsgewijs na te gaan en te bedenken op welke momenten je andere keuzes had kunnen maken om de toekomst anders te laten verlopen. Het geeft me een geruststellend gevoel dat ik al met een zeer geringe aanpassing de meest ongelukkige samenlopen van omstandigheden potentieel had kunnen voorkomen.
Zo had ik afgelopen vrijdagmiddag heel gemakkelijk kunnen besluiten om niet naar de haven te gaan. Ook had ik een andere broek aan kunnen trekken of had ik het aanbod van de havenmeester aan kunnen nemen voor een sleepje richting de grote plas. Dan had ik niet besloten om op die ene plek waar het heel diep is het grootzeil te laten zakken, en dan was ik niet op de rand van de boot gaan zitten om daarvan uit te rusten. Dan had ik nooit de resonerende plons gehoord van mijn telefoon die uit de broekzak van mijn korte broek viel, en dan had ik niet verschrikt omgekeken en nog net kunnen zien hoe snel zo'n iphone precies zinkt. Dan had ik dit voorval niet tegen de baggerschipper verteld die net aan kwam varen, in de hoop dat hij een poging zou doen de boel op te diepen. (Nee.) Dan had ik nooit beelden in mijn hoofd gehad van de snoeken die in het troebele Maaswater gezamelijk youtubefilmpjes keken op mijn telefoon (of het fishing channel) (of Spongebob), dan had ik bij terugkomst niet spijtig hoeven kijken naar het waterdichte tonnetje dat altijd in de punt van de boeg ligt en waarin ik mijn waardevolle spullen had kunnen opbergen.
Maar goed, hoe dan ook, het lijkt me duidelijk dat het maar echt heel weinig had gescheeld of dit was allemaal helemaal niet gebeurd. In principe valt me eigenlijk niks te verwijten.