Aan het experimenteren. Lekker al mijn inkt erdoorheen aan het jassen. En aan het zweten, want dit is een hoop viezigheid dus ik draag naast mijn schort ook nog mijn knoeibloes over mijn goeie goed. En dan staat mijn elektrische radiatortje ook nog aan om alle onderlagen zo snel mogelijk te kunnen drogen zodat ik door kan werken. En dan die afwas tussendoor, pff. 
Op dit soort experimenteerdagen werk ik onafgebroken door, dagen achtereen, eigenlijk wil ik dan niet slapen. Ik brom tegen iedereen om me heen, het enige dat ik wil is in mijn atelier zijn en doorgaan. Het is heerlijk en uitputtend tegelijk. Er is geen enkel doel behalve het maken en het kijken hoe het uitpakt. Of nee, dat zeg ik verkeerd: het doel is schoonheid. Of nee, dat zeg ik verkeerd: het doel is iets maken dat ik aangenaam vind in mijn hoofd. Of het mooi is voor anderen doet niet ter zake. Als mijn ogen het maar als schoonheid ervaren.
Zo.
En nu wil ik slapen.

Ik maakte een paar weken geleden mijn zelfportret in linosnede en dat riep iets in me wakker. Omdat ik op dit moment (maar eigenlijk altijd wel) veel nadenk over waarom ik ben zoals ik ben dwaalden mijn gedachten tijdens het maken van het zelfportret af naar mijn familie. Wie me allemaal is voorgegaan en welke invloed zij, mijn voorouders, op mijn leven hebben gehad. Veel mensen uit mijn (recente) stamboom heb ik nooit gekend, ze stierven jong, voor ik geboren werd. Ik ben al mijn hele leven op zoek naar hun verhalen, de gebeurtenissen die hen vormden en daarmee ook mij. In een familie met veel gaten zijn er veel leegtes te vullen, veel stagnerende lijnen, veel schouderophalen, veel weetikniets. Ik ging op zoek in mijn voorraad oude foto’s en begon lino’s te snijden. Ik tekende hun gezichten, dat is niet niks, het waren vaak foto’s uit de oorlogsjaren, korrelig, vaag, en ik vulde in wat ik niet kon zien. Ik denk niet dat de portretten lijken op wie ze waren maar ik heb ze gemaakt met mezelf. Ik heb de leegtes gestopt als sokken, met mijn interpretatie, met wat ik ruim bezit: mijn verbeelding.

Ieder jaar koop ik rond deze tijd bij de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij een schoolagenda. De goedkoopste, van een euro. Ik kan niet overweg met digitale agenda’s en eigenlijk zitten alle afspraken gewoon in mijn hoofd, maar ik vind het toch fijn om in mijn atelier een papieren agendaatje te hebben liggen, gewoon voor het overzicht. Deze week kocht ik er weer een, hij is zelfs 9 cent in prijs gestegen, waar moet het heen met dit land, en traditiegetrouw drukte ik er een eigen lino op. Vanochtend had ik zin om iets nieuws uit te proberen, schaduwen en arcering, dus het werd een snel zelfportret.