Merelveer (21-02-2025)

'Ik ben er vannacht drie keer uit geweest,' bromt W.
Ik kijk hem ongelovig aan.
'Echt?'
Ik heb niks gemerkt, ik snap er niks van, normaalgesproken word ik van alles wakker, ik heb het moederoor.
W stapt uit bed en kleedt zich aan.
'Heb je het niet gehoord? De hond was aan het spoken,' vraagt hij.
Maar nee, ik heb er niets van meegekregen. Geslapen als een mummie.

Naast de hond was ook het weer van slag vannacht, in een paar uur tijd is het omgeslagen van ijzig vriesweer naar warm en vochtig lenteweer. Ik haal mijn nieuwe kleurrijke voorjaarsbroek uit de kast en een wit bloesje, voor het raam koert een duif, ik hoor de mezen al ratelen. 
'Straks naar Blankwater,' zeg ik tegen W.
Hij knikt.
Het is vrijdag maar we zijn allebei thuis vandaag. Ik wil de kraanvogels zien en de knoppen aan de bomen en met mijn jas open door de velden waaien.

Ik vind het altijd weer een bizarre conclusie dat iets dat zoveel nieuw leven belooft als de lente gepaard gaat met zoveel tekenen van de dood. De verdorde wilde peen, duizendblad en engelwortel staan stijf en bruin in het gras. Midden op het pad vind ik de resten van een merel, de blauwe kiekendief had honger, of misschien was het de torenvalk, die heeft hier zijn vaste jaagplek. Een berg zwarte veertjes in het gras, met modder besmeurd. Ik raap er een op en loop verder, het broekbosje is opgedroogd, alleen loopt er nog een smal stroompje tussen de akker en de struiken, verder is het water weggetrokken. De groenlingen schetteren, eentje zit op een tak dicht bij me en kijkt me aan. 
'Hallo,' zeg ik.
De groenling zegt niks terug maar blijft me wel aankijken.
Ik vind dat dat ook telt als een geprek.
Weer geen kraanvogels vandaag.

Trui kan niet in slaap komen. De stank in de oude fabriek hindert haar, de ruwe dekens jeuken en zijn lang niet warm genoeg. Ze heeft al haar kleren over elkaar aangetrokken en nog ligt ze te rillen. Ze weet niet helemaal zeker of het rillen wel door de kou komt, haar lijf is zo strak en stijf dat ze al een paar dagen het gevoel heeft dat ze weinig controle heeft over haar spieren. Ria is niet de enige met een baby, ze hoort de hele nacht kindjes huilen, moeders die wanhopig sussen, mam die om het uur uit bed stommelt om te plassen op de emaillen emmer die in een hoek staat en die ze delen met hun compartiment van 7 britsen. Ze huivert bij de gedachte dat ze daar straks ook op moet, zonder privacy, open en bloot. Er zit een vernedering in, in hoe ze hier zitten, ook al zijn de Duitse soldaten lang niet onvriendelijk. Ze krijgt het gevoel gedegradeerd te zijn tot iets zonder wil. Iets waar anderen over beslissen.