Ik rolde inkt op de weg, legde er papier op en drukte het af. De weg die dwars door de velden en akkers loopt heet De Lanck en is niet meer dan een smalle, wat kronkelige landweg. Als er een tegenligger komt moeten allebei de auto’s de berm in. Vlak voor de Duitse grens maakt de weg een scherpe bocht al loopt hij feitelijk wel verder rechtdoor, alleen dan als zandweg. Er staat een rood-witte hefboom (status: verroest, afgebladderd, gebutst en scheef) ten teken dat je hier op ander grondgebied komt maar eigenlijk voelt het het meest logisch om hier gewoon door te kunnen rijden, eindeloos verder naar het oosten. Het beste zie je dat het twee verschillende landen zijn aan het elektrische hekwerk, in Duitsland mogen de wilde zwijnen gewoon door de bossen dwalen, omdat er aan de Nederlandse kant juist voornamelijk akkers liggen willen zij de varkens niet. (Al trekken die beesten zich niet zoveel aan van een grens en springen ze gewoon over de veeroosters die op bepaalde plekken gaten in het hekwerk vormen, ook aan de Nederlandse kant wroeten ze gezellig de aarde om.) Ik vind De Lanck een van de mooiste wegen van het land, het voelt naar oud, naar mijn oma die even verderop woonde en hier ongetwijfeld heel vaak overheen gefietst heeft, een verbindingsweg tussen het verleden en het heden, tussen haar en mij.

Dit is een uitgebloeid astertje, op de akker waar normaal altijd koren staat is dit jaar geen gewas ingezaaid. Wel heeft de boer denk ik een bijenmengsel gezaaid, maar echt lekker is dat niet opgekomen dan, misschien door de regen, dus zeker weten doe ik het niet. De helft van de zomer heeft er een berg mest gelegen en verder is het nu een overwoekerd geheel met een hoop smelen, zo noemen we in Limburg melganzenvoet. Het heeft echt heel lang geduurd voordat ik ontdekte dat smelen geen Nederlands woord is. (Er was ooit hier in de regio een basisschool die De Smelenberg heette, haha.) Hoe dan ook, ik denk niet dat het astertje, bloeiend aan de voet van de mestberg, ooit heeft vermoed dat ze in een lijst terecht zou komen.

Ik ben Blankwater, het natuurgebied waar ik elke dag loop, aan het afdrukken. Ik verzamel alles wat ik er kan vinden, alle planten die het gebied maken tot wat het is, de stenen van het pad, eikels, de gewassen die er op de akkers groeien, stukken schors. Dat neem ik mee naar huis en rol het in met inkt, dan druk ik het af op zwaar papier. Ook nam ik mijn roller mee en drukte ter plekke weipalen af, het asfalt van de weg, een boomstronk. Ik sta versteld van hoe indrukwekkend ik de collectie inmiddels vind, ook al ben ik nog lang niet klaar. Het duizendblad, boerenwormkruid, de zuring, leeuwenbek, weegbree, de eikentak, kastanje, het uitgebloeide Sint Janskruid, de grassoorten, hoe schitterend het maisblad eruit kwam en het blad van de bieten. Het voelt alsof elk plantje, elk steentje, elk blad zichzelf aan me prijsgeeft als ik het afdruk. Alsof ik de kern raak van het gebied.