Taxus (03-01-2025)

Hier en daar groeit een spriet taxus bij Blankwater. Ik associeer taxus met overdreven siertuinen en heb er een hekel aan, de geknipte en geschoren bollen die stram in het gelid staan. Bovendien doen ze me altijd aan plastic planten denken, met hun wasachtige, glanzende naalden. Misschien is het niet voor niks dat ik er een hekel aan heb, taxus is giftig, het woord taxus is verwant aan het woord toxisch. Een bepaalde soort wordt ook wel van oudsher de venijnboom genoemd, omdat dieren die ervan aten er dood aan konden gaan. Dat vind ik dan wel weer mooi, zo'n ouderwetse naam. Ook bijzonder is dat er een grondstof voor chemotherapie wordt gewonnen uit taxus. Dat het potentieel dodelijke gif dus wordt ingezet voor genezing, een bizarre contradictie.

Ik vind het wonderlijk hoe ik ieder jaar opnieuw dezelfde conclusie trek: in de periode vóór kerst en oud en nieuw geniet ik enorm van alle lichtjes, onze kerstboom die we in de erker hebben opgezet, de kerstversieringen in de buurt, alle lichtbollen die aan de vlaggenmasten hangen en die ik stiekem tel als we 's avonds in het donker de hond uitlaten. Maar vanaf nieuwjaarsdag heb ik er ineens genoeg van. De kerstboom moet eruit, ik krijg jeuk van alle lampjes in de straten, de lampjes die vóór kerst warm en sfeervol flonkerden voelen nu sleets. Nu pas zie ik dat de lichtbollen goedkope prullen zijn, en kitscherig bovendien. 

Bij Blankwater is het guur, de nieuwjaarsstorm waait dwars door mijn jas, ik mopper op mezelf dat ik vergeten ben mijn schapenwollen vestje eronder aan te trekken. De beek staat hoog, even hoog als het moeras aan de andere kant van het pad, ik denk dat dit precies de hoogte van het grondwater is. Op zijn vaste plek tussen de akkers zit de witte reiger, het lijkt alsof hij elke keer tammer wordt, of luier, het duurt steeds langer voordat hij opvliegt als we eraan komen. Ik fantaseer erover dat ik heel dicht bij hem kan komen, misschien heeft hij wel een lamme vleugel, dan moet ik hem oppakken. Oh wat heerlijk zou dat zijn, mijn handen om het stevige, compacte lijf van een reiger klemmen. Misschien kan ik zelfs nog wel heel even mijn neus in zijn veren steken en voelen hoe zacht hij is.

Hoe zou het tachtig jaar geleden op de kleine boerderij op de hei zijn geweest in deze dagen? Matthieu zou al zijn begraven. Trui had tijdens de begrafenis tussen haar ouders ingestaan en ze had naar haar moeder gekeken, hoe ze daar stond in haar versleten grijze jas, hoe ze haar handen over elkaar wreef. Mam was gestopt met huilen, alsof alles in haar was opgedroogd met de dood van haar zoon. Trui wist niet wat ze erger vond: tranen of deze apatische, holle blik die niks meer leek te zien. Hoe zouden ze naar het nieuwe jaar kijken? Als naar een nieuw begin met hoop en wensen voor de toekomst, een einde aan de oorlog, of was het daar simpelweg niet de tijd voor, was het leven overspoeld door de dood, door verdriet, door gemis.