Tak (09-01-2025)

Het sneeuwt. Echt overtuigend is het niet, gisteravond regende het nog en de ondergrond is warm en zompig maar toch, het land is wit. Ik houd ervan als het asfalt van De Lanck zonder waarschuwing overgaat in de bermen en de bermen weer in de akkers, alles wordt hetzelfde bij sneeuw, niks is meer van elkaar te onderscheiden. Alles is bedekt onder één grote deken, alles is stil en heel even lijkt het alsof alle narigheden die we gisteren op het journaal zagen verdwenen zijn.

Ik vind een stok, bij de plek waar in de zomer de bomen als een berceau over het pad gebogen staan. De zomer is de enige tijd dat de eeuwige plassen die hier liggen, zo breed als de hele weg zodat we er altijd overheen moeten springen, opdrogen. Nu zijn het twee donkere ogen in het sneeuwlandschap. Ik vraag me af of een stok hetzelfde is als een tak, al vind ik dat dit stuk hout het woord tak niet meer verdient. Het is een kaal, zanderig, bastloos houtje, en er is niet meer te herkennen van welke boom het ooit afkomstig is geweest. Hoe lang zou hij hier al liggen? Ik weet het niet, maar hij heeft een mooie ronding, ik vis hem uit de sneeuw en hij mag mee naar huis. 

Op de kleine boerderij op de hei zijn de oproepen binnengekomen voor de evacuatie. Het gaat nu razendsnel, over drie dagen moeten pap, mam, Marie en Trui klaar staan op de kruising bij de lange weg richting Duitsland. Trui draait de oproep tussen haar handen, ze is net nog bij Ria geweest, ze heeft haar baby een paar dagen geleden gekregen, met driekoningen. Een bizarre samenloop van omstandigheden, zo net na het overlijden van Jan. Trui had het wichtje in haar armen gehouden, ze had de naam Jeanne gekregen. Een grote bos zwart haar had het, ontroerd had Trui het over haar wangetjes gestreeld. Het rook naar zoete melk en een vleugje urine. In huis hingen overal luiers te drogen, Trui had zich tussen de lappen door moeten banen.
'Hoe ga je dat doen met de evactuatie?' vroeg ze Ria.
Ria haalde haar schouders op.
'Ik leg Jeanne in de kinderwagen en laad hem helemaal vol met poedermelk en dekens. Ik weet het anders ook niet.'
Door de sneeuw was Trui weer naar huis geploeterd. Ze hoopte maar dat het tijdens de evacuatie droog zou zijn en niet te koud.

De dokter is net weg als ze in de schuilkelder komt. Ze treft Marie huilend in bed. Pap en mam zitten er zwijgend bij.
'De dokter zegt dat ik naar het lazaret moet,' snikte ze.
Haar ademhaling klinkt zwaar, zwaarder nog dan de afgelopen dagen.
Trui gaat op de bedrand zitten.
'Maar hoe moet dat dan met de evacuatie?'
'Ik ben te zwak om de reis te maken, ik moet hier blijven.'
Trui voelt hoe ze misselijk wordt, een golf zenuwen giert door haar maag, haar hoofd kan niet meer goed nadenken. Het is te veel, tranen prikken in haar ogen. Ze kijkt wanhopig naar pap en mam maar die zeggen niks. Was Matthieu er nog maar, dan had ze in ieder geval nog iemand gehad om zich aan vast te klampen. Nu voelt alles zo leeg, zo kaal, zo eenzaam, alsof alle grond onder haar wegvalt. 
'Maar we kunnen toch niet zonder jou gaan?' roept ze. 
Ze denkt aan de zware gevechten die verwacht worden, ze zitten midden in de frontlinie, hoe kan ze haar zus hier achterlaten?
Marie vermant zich, ze stopt haar zakdoek in de mouw van haar nachtpon en haalt haar neus op.
'Het zal wel goedkomen. De dokter komt me vanmiddag halen met de auto. Wil jij mijn nachthemden inpakken? En doe maar een paar extra dekens. Ze verwachten nog meer sneeuw.'