Suikerbietenblad. Het weekend was druk en rommelig, het opmeten van de kilometers naar Blankwater en het ouderlijk huis van mijn oma schoot er bij in. Dat komt nog wel een keer, of niet, dat is ook goed. Wel dacht ik er nog over na, over dat de afstand tussen ons huis en Blankwater precies even ver is als de afstand tussen ons huis en oma. Ik weet nog niet wat dat betekent, of nou ja, wat ik wil dat het betekent. Want dat is eigenlijk waar alles om draait, hier en in het leven: betekenis toekennen. Bij elk blaadje, takje of steentje wat ik heb meegenomen van Blankwater en wat ik afdruk denk ik: wat zie ik nou? Waar kijk ik naar? Enerzijds is elke afdruk een beetje onbevredigend want ik zie telkens maar een heel klein stukje. Eigenlijk wil ik het hele gebied mee naar huis nemen, het tonen in alles wat het is, alle schoonheid vangen, maar wat ik werkelijk zie verschijnen zijn zesendertig losse vellen papier met rafelige inktvlekken erop. 
Waarom wil ik zo graag dat het huis waar mijn oma opgroeide op een symbolische afstand ligt van Blankwater? Waarom heb ik de driehoek van de drie locaties al zeven keer uitgetekend, denkend, zoekend naar een reden?

Als ik midden in zo’n nieuw ‘project’ zit (eigenlijk is het helemaal geen project, het is nog gewoon een idee waar ik obsessief enthousiast van word, ik heb nog geen idee van de toekomst ervan en laat me vooralsnog leiden door wat er op mijn pad (ha ha) komt) dan slaap ik niet. Dus afgelopen week lag ik weer eens klaarwakker in bed te kijken, W diep ronkend naast me, de ideeën plopten als zeepbellen door mijn hoofd, geen stoppen aan. Ineens bedacht ik me dat Blankwater wel eens precies midden tussen ons huis en het ouderlijk huis van mijn oma in zou kunnen liggen. Ik probeerde de kaart van het gebied helder te krijgen voor mijn geestesoog maar dat lukte natuurlijk niet, midden in de nacht. Wel was ik door dit idee zó opgewonden geraakt, stel je eens voor, hoe mooi symbolisch zou dat zijn, dat ik W in zijn zij porde om het fantastische nieuws te delen. Maar W bromde alleen maar wat en sliep obstinaat verder.
De volgende dag opende ik Google Maps, ons huis ligt aan de noord-oost kant van de stad, Blankwater, ik had het ven genomen als absolute middelpunt, lag nog een stuk verder naar het noord-oosten en het ouderlijk huis van mijn oma juist weer een stukje naar het noord-westen. Dus de drie locaties liggen niet op een rechte lijn maar in een soort platte driehoek. Met de meetfunctie berekende ik de afstanden van de poten: van ons tot Blankwater was het 3,8 kilometer hemelsbreed en van Blankwater naar de oude boerderij van mijn oma 1,9 kilometer hemelsbreed. Scheelt niet veel natuurlijk, maar toch. Ik mokte een beetje dat mijn plannetje niet uitkwam. Maar ik ben eigenwijs en ik weet zeker dat als ik de kilometers via de weg zou gaan berekenen (het huis van oma ligt in de middle of nowhere en is slecht te bereiken, de wegen lopen daar als een labyrint door de bossen) ik op de een of andere manier wél op gelijke afstanden uitkom. 
‘Je bent gek,’ zei W, nu goed wakker, toen ik hem alles uit de doeken deed.
‘Ja, daarom hou je zoveel van me,’ antwoordde ik.
Daar moest hij om lachen.
‘Dat klopt.’
Dus dit weekend gaan we met de kilometerteller in de auto de afstanden meten.

Ik rolde inkt op de weg, legde er papier op en drukte het af. De weg die dwars door de velden en akkers loopt heet De Lanck en is niet meer dan een smalle, wat kronkelige landweg. Als er een tegenligger komt moeten allebei de auto’s de berm in. Vlak voor de Duitse grens maakt de weg een scherpe bocht al loopt hij feitelijk wel verder rechtdoor, alleen dan als zandweg. Er staat een rood-witte hefboom (status: verroest, afgebladderd, gebutst en scheef) ten teken dat je hier op ander grondgebied komt maar eigenlijk voelt het het meest logisch om hier gewoon door te kunnen rijden, eindeloos verder naar het oosten. Het beste zie je dat het twee verschillende landen zijn aan het elektrische hekwerk, in Duitsland mogen de wilde zwijnen gewoon door de bossen dwalen, omdat er aan de Nederlandse kant juist voornamelijk akkers liggen willen zij de varkens niet. (Al trekken die beesten zich niet zoveel aan van een grens en springen ze gewoon over de veeroosters die op bepaalde plekken gaten in het hekwerk vormen, ook aan de Nederlandse kant wroeten ze gezellig de aarde om.) Ik vind De Lanck een van de mooiste wegen van het land, het voelt naar oud, naar mijn oma die even verderop woonde en hier ongetwijfeld heel vaak overheen gefietst heeft, een verbindingsweg tussen het verleden en het heden, tussen haar en mij.

Dit is een uitgebloeid astertje, op de akker waar normaal altijd koren staat is dit jaar geen gewas ingezaaid. Wel heeft de boer denk ik een bijenmengsel gezaaid, maar echt lekker is dat niet opgekomen dan, misschien door de regen, dus zeker weten doe ik het niet. De helft van de zomer heeft er een berg mest gelegen en verder is het nu een overwoekerd geheel met een hoop smelen, zo noemen we in Limburg melganzenvoet. Het heeft echt heel lang geduurd voordat ik ontdekte dat smelen geen Nederlands woord is. (Er was ooit hier in de regio een basisschool die De Smelenberg heette, haha.) Hoe dan ook, ik denk niet dat het astertje, bloeiend aan de voet van de mestberg, ooit heeft vermoed dat ze in een lijst terecht zou komen.

Ik ben Blankwater, het natuurgebied waar ik elke dag loop, aan het afdrukken. Ik verzamel alles wat ik er kan vinden, alle planten die het gebied maken tot wat het is, de stenen van het pad, eikels, de gewassen die er op de akkers groeien, stukken schors. Dat neem ik mee naar huis en rol het in met inkt, dan druk ik het af op zwaar papier. Ook nam ik mijn roller mee en drukte ter plekke weipalen af, het asfalt van de weg, een boomstronk. Ik sta versteld van hoe indrukwekkend ik de collectie inmiddels vind, ook al ben ik nog lang niet klaar. Het duizendblad, boerenwormkruid, de zuring, leeuwenbek, weegbree, de eikentak, kastanje, het uitgebloeide Sint Janskruid, de grassoorten, hoe schitterend het maisblad eruit kwam en het blad van de bieten. Het voelt alsof elk plantje, elk steentje, elk blad zichzelf aan me prijsgeeft als ik het afdruk. Alsof ik de kern raak van het gebied.