Dit is een uitgebloeid astertje, op de akker waar normaal altijd koren staat is dit jaar geen gewas ingezaaid. Wel heeft de boer denk ik een bijenmengsel gezaaid, maar echt lekker is dat niet opgekomen dan, misschien door de regen, dus zeker weten doe ik het niet. De helft van de zomer heeft er een berg mest gelegen en verder is het nu een overwoekerd geheel met een hoop smelen, zo noemen we in Limburg melganzenvoet. Het heeft echt heel lang geduurd voordat ik ontdekte dat smelen geen Nederlands woord is. (Er was ooit hier in de regio een basisschool die De Smelenberg heette, haha.) Hoe dan ook, ik denk niet dat het astertje, bloeiend aan de voet van de mestberg, ooit heeft vermoed dat ze in een lijst terecht zou komen.

Ik ben Blankwater, het natuurgebied waar ik elke dag loop, aan het afdrukken. Ik verzamel alles wat ik er kan vinden, alle planten die het gebied maken tot wat het is, de stenen van het pad, eikels, de gewassen die er op de akkers groeien, stukken schors. Dat neem ik mee naar huis en rol het in met inkt, dan druk ik het af op zwaar papier. Ook nam ik mijn roller mee en drukte ter plekke weipalen af, het asfalt van de weg, een boomstronk. Ik sta versteld van hoe indrukwekkend ik de collectie inmiddels vind, ook al ben ik nog lang niet klaar. Het duizendblad, boerenwormkruid, de zuring, leeuwenbek, weegbree, de eikentak, kastanje, het uitgebloeide Sint Janskruid, de grassoorten, hoe schitterend het maisblad eruit kwam en het blad van de bieten. Het voelt alsof elk plantje, elk steentje, elk blad zichzelf aan me prijsgeeft als ik het afdruk. Alsof ik de kern raak van het gebied.