Tamme kastanje (07-10-2024)

Er zijn maar een paar woorden nodig om een beeld te vormen. Of dat beeld klopt is nooit te achterhalen. In de verborgenheid van iemands gedachten kan het beeld zich vormen, het kan uitgroeien, afbrokkelen, veranderen. De beelden in mijn hoofd zijn gebouwd op mijn persoonlijkheid, mijn geschiedenis, mijn leven, mijn emoties, de banden met mijn familie. Ik kreeg in mijn jeugd enkele woorden toegebeten, de manier waarop ze werden uitgesproken boetseerden het premature beeld, ik rubriceerde het in een hoekje van mijn hoofd, onder het kopje 'Gevaarlijk'. Dit was geen onderdeel van de geschiedenis maar een intermezzo, een geheim dat niet had mogen bestaan.

Trui zag de horizon langzaam verdwijnen in een dichte mist. De dagen verliepen volgens hetzelfde patroon als voor de oorlog, opstaan, de koe melken, eten, op het land werken, mam helpen, de was. Maar als zij en Marie op zaterdagvond elkaars haren indraaiden was er niemand die hen op kwam halen om te gaan dansen. Ze dacht nog vaak aan de vrijer, zijn glad achterovergekamde haar, zijn hand zelfverzekerd op haar heup, die ene keer dat hij zijn neus in haar haren had gestoken, maar ze had hem niet meer gezien sinds de Duitse inval. Ze sleet haar avonden met Marie in de keuken bij de kachel met hun verstelwerk, Matthieu zat bij hen, rookte, las de krant. Twee zussen, een broer. Terwijl de onzekerheid het huis binnendreef en knaagde aan de basis zoals ze hem kenden, voelde hun aanwezigheid misschien als een keten, het kordon.

Trui bracht Matthieu's goede schoenen naar de schoenmaker, het rook naar leer en schoensmeer in het benauwde lokaaltje terwijl ze op haar beurt wachtte. De deur achter haar ging open, het was Ria, die meteen op haar afstevende.
'Jij vrijt toch met die knappe kerel uit de stad?' vroeg ze.
Trui aarzelde, ze wist eigenlijk niet of ze nog wel met hem vree.
'Ze zeggen dat hij zich heeft aangesloten bij de Duitsers.'
Ria keek voldaan, alsof ze aan iets heel nobels bezig was.