Asfalt (16-09-2024)

Ik rolde inkt op de weg, legde er papier op en drukte het af. De weg die dwars door de velden en akkers loopt heet De Lanck en is niet meer dan een smalle, wat kronkelige landweg. Als er een tegenligger komt moeten allebei de auto’s de berm in. Vlak voor de Duitse grens maakt de weg een scherpe bocht al loopt hij feitelijk wel verder rechtdoor, alleen dan als zandweg. Er staat een rood-witte hefboom (status: verroest, afgebladderd, gebutst en scheef) ten teken dat je hier op ander grondgebied komt maar eigenlijk voelt het het meest logisch om hier gewoon door te kunnen rijden, eindeloos verder naar het oosten. Het beste zie je dat het twee verschillende landen zijn aan het elektrische hekwerk, in Duitsland mogen de wilde zwijnen gewoon door de bossen dwalen, omdat er aan de Nederlandse kant juist voornamelijk akkers liggen willen zij de varkens niet. (Al trekken die beesten zich niet zoveel aan van een grens en springen ze gewoon over de veeroosters die op bepaalde plekken gaten in het hekwerk vormen, ook aan de Nederlandse kant wroeten ze gezellig de aarde om.) Ik vind De Lanck een van de mooiste wegen van het land, het voelt naar oud, naar mijn oma die even verderop woonde en hier ongetwijfeld heel vaak overheen gefietst heeft, een verbindingsweg tussen het verleden en het heden, tussen haar en mij.