Berkentwijg met knopjes (10-02-2025)

De sneeuw van januari hield onverwacht lang aan, de kou bleef hangen. Ik slaap altijd met mijn raam open en ik slaap het beste als het onder de tien graden is in mijn kamer. Met een dekbed, een deken en een sprei over me heen sliep ik diep en vast, stille donkere nachten met helende slaap. Tot het weer uiteindelijk omsloeg, de regen weer kwam en ik overdag, en daardoor ook 's nachts, worstelde met de gevolgen van mijn schrijverij hier. De rondjes Blankwater waren karig, ingekorte wandelingen, geen zin, het ven overspoelde het pad tussen de wei en de beek en de paden waren zo modderig dat ik er genoeg van had. En ook in mijn slaap zonk ik weg in een moerassige brei van nachtmerries en onrustig gewoel.

Ondertussen toonde zich de lente, heel summier en voorzichtig, tussen de regenbuien door. De knopjes aan de berkentwijgen, alleen zichtbaar voor de oplettende kijker, het schreeuwen van de buizerd, alleen hoorbaar voor de oplettende luisteraar. Mezen die ratelden in de populieren en het riet, met een haast in hun vlucht die ik de hele winter niet gezien had. Maar ook: de witte reiger die mistroostig in de ondergelopen akker stond, het kleine bosje dat veranderd was in een broekland, dat was nog nooit voorgekomen in de achttien jaar dat we hier lopen.

De afgelopen maand ging voorbij met een hoop innerlijke gevechten. Het was niet zo dat ik geen inspiratie had, die was er júist, te veel misschien wel, te overweldigend. Ik weet waar het verhaal naartoe gaat en het opschrijven voelt steeds zwaarder. De stukken die ik in december en begin januari schreef waren zo emotioneel en verdrietig voor me dat ik tijdens het schrijven ervan moest huilen. Nu is huilen op zich niet zo'n probleem, ik beschouw het vaak als een goed teken als mijn eigen schrijvende zoektocht me emotioneert, maar het was meer. Het wroeten in de geschiedenis brak me open, het legde iets bloot. Onder de oppervlakte, in de fundamenten van mijn bestaan, trilde de aarde los, voelde ik hoe mijn wortels zich roerden. En boven de grond, in het dagelijks leven, resoneerde dat. Het zorgde ervoor dat ik ineens niet meer zo goed wist wie ik was, wat ik wilde, oude onzekerheden speelden op en schaamte en pijn, altijd vrij onzichtbaar in het verste hoekje van mijn brein genesteld, werden ineens duidelijk waarneembare metgezellen die hun aandacht luidkeels opeisten. Ik kon even niet verder met schrijven. Het was geen beslissing die ik nam, het gebeurde, het werd voor me besloten. Al wilde ik niets liever dan het verhaal synchroon in de tijd vertellen, met de gebeurtenissen van de evacuatie van eind januari 1945 opgeschreven eind januari 2025. Het mocht niet zo zijn. Alles in me verzette zich. De tijd liep door, ik miste het momentum, vervloekte mezelf. Maar het was zoals het was.