Amerikaanse eik (21-09-2024)

Vannacht, ik was even een biertje gaan drinken bij vrienden verderop in de straat, liep ik terug naar mijn eigen huis. Het was na enen maar nog steeds warm genoeg, ik had alleen een dun bloesje aan. Ik verwonderde me erover hoe verschillend het donker van de nacht kan zijn. Soms is het donker meer transparant grijs dan zwart, soms is het dicht en opaak, soms moet ik denken aan het intense zwarte gat van Anish Kapoor. Afgelopen nacht was het van een diepdonkerblauw dat eindeloos leek. En de ochtend kwam opnieuw kraakhelder.

De hond rende het water in, de boer van de plantage heeft een bekken gegraven waarin hij in de winter het regenwater opvangt zodat hij het in de zomer kan gebruiken. Het water is de afgelopen maand wel wat gezakt maar nog lang niet leeg en Wiesje springt er steevast in als we er langs lopen. Het bekken ligt net iets buiten mijn vaste rondje maar dat is niet erg. Ik scharrelde wat langs de oever, om me heen plonsden de zware eikels het water in, ik vond het blad van een Amerikaanse eik.

Toen ik hem zojuist afdrukte, in een iets lichtere tint dan normaal, realiseerde ik me ineens waar de dooradering in al die bladeren die ik de afgelopen weken afdrukte me nu écht aan doet denken. Aderen ja, en rivieren maar ook nog iets anders. Het is een landkaart. Ik dacht terug aan de avond dat ik in bed had liggen zoeken met google earth naar de afstanden tussen de locaties van mijn huis, Blankwater en het ouderlijk huis van mijn oma (zie een paar stukjes terug). Hopend op een symbolische betekenis in de ligging ten opzichte van elkaar. Ik zag de plattegrond terug in het eikenblad. Dat ik dat niet eerder had opgemerkt! De Lanck de hoofdader, de bospaadjes die vloeiend door de begroeiing liepen, gevorkt uitwaaierden. Misschien hoef ik geen betekenis toe te kennen aan de afstanden maar ligt de code voor wat ik zoek besloten in het gebied, in de natuur zelf.