Beetje rust nemen (25-08-2024)

‘Nu doen we voorlopig even rustig aan,’ zeg ik, ‘even geen geklus meer.’
W knikt instemmend.
Het is zondagochtend, we lopen een stuk met de hond, het is fris na het onweer van vannacht.
Gisteren hebben we de eetkamer afgeschilderd, die is nu eindelijk klaar. We kraken van de spierpijn. Máár! Het is helemaal precies geworden zoals we wilden, alle muren hebben een hele zachte roze tint gekregen zodat het lijkt of er continu de zon schijnt. We vinden het prachtig, al krijgen we wel regelmatig commentaar of W dat wel trekt. Gelukkig is mijn echtgenoot een flinke kerel, die wordt niet bang van een beetje roze.
Op het terras van de plantage drinken we een kopje thee.
‘Als we gaan beginnen aan het dressoir in de voorkamer moeten we wel even kijken of we dat uit één plank kunnen zagen,’ zegt W.
‘Misschien moeten we een schuine hoek maken en twee delen op elkaar laten aansluiten,’ antwoord ik.
We zwijgen even. Voorlopig geen geklus. We moeten ook gewoon relaxen. Wat tijd voor onszelf nemen. Gewoon eens een weekend niksen. Dat is goed voor een mens.
We fluiten de hond en vertrekken.
Eenmaal thuis lopen we in een rechte lijn naar de voorkamer. W pakt de rolmaat en meet de lengte van de muren.
‘Kan makkelijk uit één plaat,’ zeg ik. ‘En dan zagen we het helemaal in een ronding.’
Ik wijs met mijn arm hoe ik het voor me zie.
W schrijft de maten op een papiertje en krabbelt er een schetsje bij. 
‘Even naar de bouwmarkt rijden? 
‘Oké.’