Bergen (25-11-2021)

'Misschien moet ik stoppen met het lino's maken,' zei ik vorige week tegen W.
Hij moest erom lachen. 
'Nee, deze keer méén ik het!' riep ik.
Maar ik wist natuurlijk ook wel dat ik uiteindelijk toch gewoon weer mijn doos met gutsjes zou pakken en met een nieuw werk zou beginnen.
Ik had in de afgelopen weken ontelbaar schetsen opgezet maar er geen enkele uitgewerkt, of maar half, ze lagen me in een groeiende stapel aan te gapen vanonder de pers, ik had er geen zin meer in. Nu ik erover nadacht: die pers kon ik trouwens ook maar beter verkopen, tijd voor iets anders, misschien iets met klei ofzo.
Maar zoals het altijd gaat, op het moment dat ik besluit dat ik er klaar mee ben dient zich toch weer iets aan, een nieuwe invalshoek, een nieuwe techniek. De techniek die ik bij dit berglandschap gebruikt heb kende ik al wel en ik had hem ook wel eens toegepast maar nooit tot tevredenheid. Dit keer onstond het gewoon, niet vanuit het idee van de methode maar vanuit de drang om iets met deze kleuren te maken. Dat is altijd hoe het gaat: de inspiratie komt aanvliegen in kleuren en vormen, de drang om een bepaald beeld op te bouwen. De manier waarop voegt zich daarnaar. 
Het is nooit dat ik wil stoppen met linosnede, of welke andere techniek, het is meer dat mijn brein zoekt naar iets onbekends, speuren naar nieuwe lijnen, andere composities, en dat ik graag elke keer aan iets begin waar ik nog onervaren in ben. In de onervarenheid ligt de spanning, het heerlijke, aarzelende uitvinden. Linosnede biedt me nog ontzettend veel mogelijkheden om dat nieuws in vorm te geven. Ik ben nog lang niet uitgeleerd.

De afdruk is te koop in een gelimiteerde, gesigneerde en genummerde oplage via mijn webshop.