Beuk (19-09-2024)

Merlijn van Vroege Vogels kwam langs. Een reportage over het project Blankwater Afdrukken wilde ze.
'Maar het is nog maar een experiment, ik weet helemaal nog niet wat ik ermee wil!' had ik aan de telefoon gezegd toen ze belde om het plan te bespreken.
Dat maakte niet uit. We zouden gewoon naar Blankwater gaan en maar zien wat eruit kwam rollen. (Haha. Rollen.)
Dus ik haalde haar op van het station, mijn auto volgeladen met mijn drukspullen, en daar reden we over De Lanck, een zonovergoten septemberdag. Terwijl Merlijn haar opname-apparatuur instelde tilde ik mijn tassen uit de kofferbak, en hup, daar liepen we. Het zandpad over richting het ven.
En oh, is er iets mooiers dan het ven op een heldere septemberdag? Het blauw schitterde, alles leek transparant, zo'n nazomerdag waarop je zo goed de randen kunt voelen. De randen aan de wind, de randen aan de warmte, de randen aan het licht, de rand van de tijd. De koeien stonden een eindje verderop en keken toe hoe ik de oude weipaal inrolde en hem afdrukte. Ondertussen vertelde ik over hoe Blankwater zich aan me ontvouwt door het af te drukken. De plantenwereld die al die jaren dat ik hier liep altijd aanwezig was maar die ik nu pas echt zie. 
'Het lijkt wel of het altijd een soort grote groene brij was maar dat ik nu alle planten los van elkaar ontdek.'
We verzamelden nog vanalles, braamblad, klaver, een korenaar, een beukenblad.
Eenmaal in mijn atelier maakte ik er afdrukken van. Samen bekeken we de ragfijne aderen die als een soort rivieren door het beukenblad liepen. 
'Het lijken wel hersenen,' zei Merlijn.
'Ja, of de lijnen in je handpalm,' antwoordde ik.
We zwegen even.
'We zijn hetzelfde als het blad,' zei ik, 'alles is hetzelfde op aarde, we zijn allemaal uit dezelfde patronen opgetrokken.'
Merlijn knikte, in de grote boom voor mijn atelier streek een duif met veel kabaal neer.
'Wat een wonder,' zei ze, zeldzaam bedachtzaam voor haar doen.
Dat is het.

Zondag 22 september te beluisteren bij Vroege Vogels op radio 1.