Biet (31-10-2024)

Ik sta bij het bietenveld, het was een zeldzaam goed jaar voor de bieten. Bij hete zomers liggen de velden op apegapen, ik kan dat altijd slecht verdragen, zo'n verlept gewas. Maar dit jaar was nat, de bladeren staan nog altijd fier rechtop, groen en gezond. Op het andere veld zijn de bieten al gerooid, de berg lag aan de zijkant van het veld. Ik hou van bietenbergen, ze doen me denken aan Sint Maarten op 11 november. Als kind, en later ook met mijn eigen kinderen, holden we tegen die tijd een biet uit, staken er een lichtje in en liepen ermee naar de vuurstapel. Ik zie mijn dochters nog in hun laarsjes tussen de knollen staan om de mooiste uit te zoeken. Modder aan hun jasjes, koude handen, maar het woog niet op tegen de magie van het kaarsje in de suikerbiet die zachtjes in de wind heen en weer bewoog als we hem na het feest buiten in de boom voor het raam hadden gehangen.

Nu vieren we geen Sint Maarten meer maar alsnog vis ik een flinke biet uit de grond. Ik sla het zand eraf tegen het wiel van onze auto en leg hem op mijn schoot als we naar huis rijden. Thuis snijd ik hem doormidden. Nu heb ik in mijn even al zo vaak bietenpulp in mijn handen gehad maar nog nooit zag ik de doorsnede. Het is prachtig, in het lichte vlees tekenen zich perfect symmetrische ringen af. De afdruk is het tegendeel, er is amper een biet in te herkennen. Misschien moet de schoonheid een geheim blijven, en hult de wortel zich in lelijkheid, niemand hoeft het te weten.

De beschietingen gaan door, heel oktober en november ligt de stad onder vuur en daarmee blijven de Duitse soldaten op het erf in opperste staat van paraatheid. Moesten Matthieu en pap het land op om te oogsten? Of was het daar te gevaarlijk voor? Ondertussen rotten vooral de mannen weg in de kelders, overdag proberen de vrouwen nog aan eten te komen. Maar het lukt moeizaam. De onderaardse gangen zijn in deze tijd van het jaar bovendien zo nat dat het niet te doen is, de strozakken zijn doorweekt. De situatie wordt onhoudbaar.