Boomstronk (31-10-2024)

Als er iets is dat goed representeert wat dit project inhoudt dan is het deze afdruk van een boomstronk. De jaarringen die zo mooi zichtbaar zijn, de splijtingen in het oude hout die de ringen doorsnijden, de kern van waaruit de groei is ontstaan en die in deze afdruk zo symbolisch wit is. Alsof het prille begin van deze boom blanco is, niet meer te herleiden, de geschiedenis is hier stil en onzichtbaar.

Het is de laatste dag voordat de wintertijd ingaat. Eigenlijk is het al te donker om te lopen maar we doen alsof het duister er niet is en wandelen koppig over het pad. Tegen de helling van de heuvel staan de bomen nog vol in blad, alles schijnt nu grijs maar bij daglicht is het een prachtige oranjerode zoom, vol en weelderig.
Ondanks het gebladerte zien we lichtjes branden op de berg. 
'Het zijn vast fietsers,' zegt W.
Dat kan, de berg met al zijn oude tankgraven is een geliefde plek voor mountainbikers uit de regio.
Ik blijf even stilstaan, de lichtjes begwegen niet. Toch geen fietsers. Ze staan ook op verschillende plekken. Ik luister of ik iets hoor, maar het is, naast het ruisen van de bomen en een buizerd in de verte, zo goed als stil. Het voelt unheimisch, gekke lichtjes in een donker bos op de grens. Ik ga harder lopen, mijn ademhaling versnelt, de angst hangt als een nevel over de velden, sluipt via mijn luchtwegen mee naar binnen.

Angst is iets groots in mijn leven. Ik ben vaak bang. Voor de meest onzinnige dingen. Angst wikkelt zich om me heen op de meest onvoorspelbare momenten, het drukt me plat, maakt mijn hoofd zwart. 

Ik denk vaak dat ik geen recht heb om angstig te zijn. Er zijn zoveel mensen die meer reden hebben om bang te zijn dan ik. Ik leef een veilig en goed leven, ik moet me niet zo aanstellen. Met een voorouder die doodsangsten heeft gekend ligt de ontkenning van de eigen vrees steeds voor het grijpen. Ik mag niet bang zijn, mijn agnst heeft geen bestaansrecht. Bij het verloochenen van mijn angst groeit het als een veelkoppig monster. Ik vecht al mijn hele leven met duizend zwaarden om het uit te roeien maar hoe harder ik sla, hoe feller het wordt.