Braam (23-09-2024)

De bramenheuveltjes in de wei bij Blankwater doen me, vooral in deze tijd, denken aan het ene verhaal dat ik ooit schreef voor Dit gaat nooit voorbij, over de mees en de braam. Het gaat over ons eerste kindje dat niet bij ons mocht blijven en het speelt zich af in september. Nu de struiken langzaam rooien en de schemer vroeg valt, raak ik wat melancholisch bij de aanblik. Ik zeg hallo tegen de jonge koeien die me met hun ogen volgen, hoor hun gesnuif, hun ranke poten in het hoge natte gras. Bramenheuveltjes in deze omgeving zijn vaak prehistorische grafheuvels. Er zijn er een heleboel hier in de buurt. Al weet ik dat deze bramenheuvels dat niet zijn, ik associeer ze er wel mee. De dood is nooit ver weg in de natuur, ook op Blankwater.

Misschien is het tijd dat ik iets over mijn oma vertel. Ze groeide op hier heel dichtbij, 1,9 kilometer van Blankwater, 3,8 kilometer van mijn huis, op een kleine boerderij midden in de bossen. Ze vertelde me vaak over hoe ze in de stad, de stad waar ik nu woon, ging dansen, of op zondag naar de mis ging in de grote kapel. Ik weet vrij zeker dat ze over De Lanck moet hebben gefietst. Dat moet toen nog vast een zandweg zijn geweest, maar voor de rest zal alles er in de jaren dertig en veertig vrij hetzelfde hebben uitgezien als nu.

Mijn oma is geboren in 1917 en woonde tot 1946 in de kleine boerderij. Toen trouwde ze met mijn opa en vertrok ze naar een klein dorp iets meer naar het zuiden. Daar kreeg ze drie kinderen waaronder mijn vader. Mijn vader was honkvast en is nooit uit dit dorp weggegaan en zo kwam het dat ook ik hier opgroeide. Mijn leven speelde zich af in en rond het dorp ten zuiden van de stad en later op allerlei plekken door heel Nederland. Ik ben mijn hele leven nooit bij Blankwater geweest, ik wist niet eens dat het bestond. Tot ik achttien jaar geleden, net moeder geworden, mijn huidige huis in de stad betrok. Met een baby en een hond verkenden we de omgeving en er was één plek waar we steeds naar terugkeerden. Dat was Blankwater.