Capibara (25-12-2020)

Gisteravond, kerstavond, liepen W en ik nog een rondje langs de Duitse berg. Het schemerde al, maar de wolken werden van onderop verlicht door de laatste stralen zon, een felle roodroze baan waaierde boven ons uit. Vlak bij het pad waar we vaak lopen ligt een boerderijtje. Vanuit de weg kun je het niet zien, het ligt verscholen achter bomen en struiken en groot stuk grond met een hek eromheen, er wonen pauwen, een paar herten, ganzen, geiten en wat uitheemse diersoorten waar ik de naam nooit van weet. We liepen er langs en zagen dat het hek een beetje open was, een van de dieren was ontsnapt.
'We moeten even aanbellen, die wordt zo aangereden,' zei W.
Via een zandpad verderop liepen we achterom, we waren hier nog nooit geweest. Op het erf blaften twee honden, bij een grote poort was een bel, ik wachtte op veilige afstand. In dit soort situaties kan ik heel gemakkelijk al mijn feminisme even aan de kant schuiven.
'Wat was het eigenlijk voor beest?' riep W me toe, terwijl hij de bel indrukte.
Ik haalde mijn schouders op. 'Geen idee, een capibara ofzo.'
Het was een grap, capibara was het enige woord dat in me opkwam, maar W werd al in beslag genomen door het stokoude vrouwtje dat vanuit de voordeur naar buiten schuifelde op haar pantoffels.
'Er is een beest ontsnapt,' zei hij.
'Waat?' hijgde het vrouwtje, haar dunne grijzen haren waaiden licht op.
'Een van uw dieren is ontsnapt,' herhaalde hij. 'Het hek is open aan de voorkant.'
'Waat?'
Ik verplaatste mijn gewicht van mijn ene been naar mijn andere. Dit kon nog wel eens lang gaan duren en de honden blaften hardnekkig door.
'Het hek is open!' zei W. 'Er loopt een beest op de weg!' 
Hij maakte er grote gebaren bij. 
Het vrouwtje keek hulpeloos.
'UW CAPIBARA IS ONTSNAPT,' brulde W.
'Hahaha,' deed ik.
Het kwam allemaal goed. Het beest werd gevangen en keurig in zijn warme stal gezet, wij vertrokken naar huis, het was inmiddels echt bijna donker. Thuis vierden we met onze dochters kerstavond en zochten op hoe een capibara eruit ziet. Het leek in de verste verte niet op wat we gered hadden.
Het maakt niet uit.
Ik wens jullie fijne kerstdagen, lieve mensen.