De boer (27-02-2024)

Een paar maanden geleden, ergens in het najaar, ik zat nog midden in mijn schrijfproces voor Dit gaat nooit voorbij, liepen W en ik ons vaste rondje.
'Kijk, de boer is er,' wees W.
Ik zag het witte bestelwagentje inderdaad in de verte staan. We kenden hem wel, zijn boerenbedrijf is gevestigd in de grote kasteelboerderij even verderop.
Eenmaal bij de wei aangekomen bleven we even staan. De jonge koeien dromden als hondjes om de boer heen. Steeds opnieuw diepte hij wat brokken op uit de zakken van zijn overall en voerde de snuivende pinken. Een ontroerend beeld, de grofgebouwde boer, zijn indrukwekkende snor en dan die uit de kluiten gewassen kalveren om hem heen drentelend.
We raakten aan de praat. Hij vertelde over het weitje helemaal achteraan, dat was nu van Staatsbosbeheer. Ze overwogen om de populieren daar te kappen maar hij wist dat daar de wielewaal zat dus hij had ze gezegd dat potdomme te laten.
Ik grinnikte.
'Ik maak een boek over dit gebied,' zei ik.
Ik vertel niet zo snel over mijn werk, al helemaal niet tegen mensen die ik niet goed ken. Het voelt al heel snel ongemakkelijk, maar nu had ik het gevoel dat het wel kon.
De boer luisterde niet. Hij vertelde door, over de groep kraanvogels die hij hier ooit bij het opkomen van de zon had gezien.
'Het was mistig, een dikke laag boven de grond. Ik zag alleen de kopjes van de vogels, ik had nog nooit zoiets schitterends gezien.'
'Tjonge,' zei ik, een tikje jaloers.
We praatten nog even door, net toen ik op het punt stond afscheid te nemen kwam de vraag.
'Dat boek van jou, is dat een soort onderzoek of zo?' vroeg hij, hij leek ineens wat verlegen.
Ik dacht even na.
'Zo zou je het kunnen noemen, ja.'
Ik vertelde in het kort wat ik aan het doen was.
'Als je het af hebt wil ik het graag lezen.'
Vanochtend pakte ik een exemplaar in. Ik weet niet hoe de boer heet maar het adres van de kasteelboerderij had ik snel opgezocht. Ik aarzelde een beetje toen ik het begeleidende kaartje schreef.
'Lees het maar eens, misschien komt u zichzelf nog wel tegen,' schreef ik. En ik hoopte maar dat hij het kon waarderen om zichzelf terug te vinden als personage.
'Aan de boer met de snor en het witte bestelwagentje,' schreef ik in grote letters op de brievenbusdoos.
Ik ben benieuwd.