De helft (22-09-2022)

'Proficiat!' brult W als ik beneden kom. En nog een keer: 'Proficiat schatje!'
Hij glundert en geeft me een knuffel.
Razendsnel probeer ik na te gaan wat er aan de hand kan zijn, ik ben nog niet helemaal wakker maar ik weet toch zeker dat het vandaag niet onze trouwdag is, dat is pas in december. De dag van onze eerste kus dan? Nee, dat is op 23 mei.
Ik kom er niet uit. Verwonderd en een beetje schuldbewust onderga ik zijn omhelzing en ik kijk hem na terwijl hij in de garderobe verdwijnt.
'Ik heb een cadeautje voor je, om het te vieren,' roept hij uit de jassenkast.
Met een groot, slordig ingepakt pakket komt hij terug.
'Alsjeblieft.'
Aarzelend pak ik het uit, shit, wat ben ik vergeten, mijn hersenen kraken. Er is niemand jarig, ik heb niks gewonnen, er is geen jubileum.
W amuseert zich kostelijk om mijn vragende blik, hij grijnst terwijl ik het plakband voorzichtig lostrek.
'Het is een pimpelmezenkast,' roept hij, nog voor ik het laatste vel papier helemaal heb weggetrokken.
'Wat LEUK,' zeg ik. 'Maar eh, waaróm?'
Dan zet hij een plechtig gezicht op. Een poosje geleden had hij zich ineens gerealiseerd dat er ergens dit jaar een moment moest zijn dat hij exact zijn halve leven bij mij is. Hij was het gaan uitrekenen en voilà.
'Nou ja, die dag is dus vandaag, 22 september 2022.'
Ik schiet in de lach.
'Wat lief,' zeg ik.
Ik doe de klep van de mezenkast open en snuif de geur op, het is een mooie, degelijk getimmerd, geschilderd in grijsgroen, de kleur waar ik van hou. 
'Voor onze nieuwe tuin.'
Ik ben dol op mezen en heb er lang in geïnvesteerd dat er een flinke kolonie in onze achtertuin kwam wonen. In de grote plataan waar ik vanuit mijn werktafel op uitkijk heb ik jaren geleden een broedkast gehangen en daar komt elk voorjaar wel een nest in. Live entertainment is dat, het hele jaar door vliegen de meesjes die zijn geboren in onze boom heen en weer tussen de heg en de druivenstruiken. Ik had al een beetje sip bedacht dat ik mijn volkje wel zal gaan missen.
'Hé maar ik zit natuurlijk vandaag nog niet op de helft,' besef ik dan.
Ik ben een jaar ouder dan W, ik heb wat langer de tijd nodig om tot het midden te komen. 
Dat heeft hij natuurlijk ook uitgerekend, mijn helft valt pas komend jaar.
Een gek idee eigenlijk. De helft van onze levens hebben we samen doorgebracht. Vanaf nu zijn we langer bij elkaar dan dat we alleen zijn geweest.
Ik moet ineens aan de bomen denken die langs ons vaste rondje bij de Duitse berg staan, hun stammen zijn in elkaar vergroeid tot halverwege, vandaaruit komen de twee stammen los en verbreden ze zich tot twee volwaardige kruinen. De afzonderlijke delen loshalen zou niet kunnen, de kernen zijn één geworden.
'Dankjewel,' zeg ik tegen W.
Hij moet lachen. 'Ach, het was een maar een kleinigheidje, die mezenkast.'
'Voor de helft van je leven bedoel ik.'
'Graag gedaan.'