De rauwe natuur in de literatuur (20-07-2021)

Copsford van Walter Murray en Ik ben een eiland van Tamsin Calidas hebben hetzelfde thema. In Copsford verlaat een jonge man het drukke Londen en vestigt zich in een afgelegen en vervallen huis, in Ik ben een eiland is het een jonge vrouw uit Notting Hill die het probeert te redden in de rauwe natuur van een desolaat Schots eiland.
Ik weet niet zo goed of ik zelf de boeken over afzondering uit de immense aanbodzee pik of dat het er gewoon van wemelt, als een trend, een nieuw literair escapisme. Misschien is het iets anders, beschrijven deze boeken juist de bevestiging van wat we tegenwoordig allemaal voelen: de natuur is sterker dan wij. Een affirmatie van onze eigen nietigheid.
Copsford is geschreven in 1920 maar pas onlangs vertaald naar het Nederlands, Ik ben een eiland is uitgekomen in 2021, gloednieuw dus. Murray geeft de natuur de ruimte in zijn boek, hij vertelt eenvoudig over zijn strijd met het oude huis, de ratten die hem teisteren, hoe hij kruiden verzamelt, het is aan de hand van de natuuromschrijvingen dat we een beetje omfloerst maar op sympathieke wijze zijn karakter leren kennen. Ik vond het zo mooi dat ik er emotioneel van werd.
Calidas heeft in tegenstelling tot Murray veel woorden nodig, veel adjectieven ook, soms op het archaïsche af, veel gebeurtenissen, ze reflecteert een hoop en zet vooral zichzelf op de voorgrond in haar omschrijvingen over het leven op de Schotse croft.
Over trends gesproken, in De overlevenden van Alex Schulman zet de schrijver in de klare lijn zijn waar veel schrijvers zich tegenwoordig van bedienen zijn verhaal uiteen. Gladgestreken en opgepoetst werkt hij naar de apotheose toe, zijn stijl doet me nog het meest denken aan Benedict Wells en laat me stiekem vermoeden dat er een leger aan redacteuren aan heeft zitten sleutelen voor het glanzend en shiny aan zijn tocht naar de wereld kon beginnen. Schulman doet een trucje, ik zal het niet verklappen, maar als je een beetje belezen bent dan zul je al vroeg in het boek begrijpen wat er aan de hand is.
Niet op de foto staat het boek Zeebrieven, van Siri Jacobsen. Ik mocht het een tijd geleden in manuscriptvorm lezen maar sinds deze maand is het uit. In dit bijzondere boek schrijven twee zeeën elkaar brieven, ik vond het ongelofelijk verfrissend en mooi. Een boek als een kunstwerk.