De renbaan (20-07-2024)

Toen ik een poosje geleden zag dat er rondleidingen werden georganiseerd in de tuinen van het kasteel in het gehucht even verderop, was ik er als de kippen bij. Het leek me prachtig om eens te zien, het dichtst bij het kasteel was ik geweest in 2010, toen waren de slotgrachten bevroren en mochten we er schaatsen, de jongste kon net lopen, we hadden dubbele ijzertjes onder haar laarsjes gebonden en hup, daar ging ze. Nu regende het en de tuinen waren modderig, en veel van wat de gids vertelde wist ik al. Maar toch vond ik het mooi en natuurlijk luisterde ik braaf.
'Ergens in de bossen moet ook nog een ijskelder liggen die hoort bij het kasteel,' zei de gids, en hij maakte er een wijde armbeweging bij. En toen voegde hij er tussen neus en lippen aan toe: 'en een renbaan uit de jaren dertig.'
Ik spitste mijn oren maar de rondleiding was afgelopen en de gids haastte zich over het grind van de binnenplaats naar de volgende groep.
'Hoorde je dat?' zei ik tegen W. 'Een ijskelder en een renbaan in de bossen!'
W knikte aarzelend, die zag de nieuwe obsessie al hangen.
Nu kennen we het gebied hier op ons duimpje, maar de bossen zijn weids en uitgestrekt, we hadden nooit iets gezien dat op een ijskelder of renbaan kon duiden.
In de afgelopen weken googelde ik me suf om de locaties te vinden en ik vroeg wat rond maar ik vond niks en niemand wist iets. Er zat niks anders op dan zelf maar op zoek te gaan. Samen met W en de hond kamde ik de bossen uit. Niks.
Deze week besloot ik ten einde raad mijn zoektocht te delen via een van mijn sociale mediakanalen. Beet! Binnen twee minuten had ik meerdere reacties van mensen uit de omgeving. Ik kreeg een routebeschrijving naar de ijskelder en niet veel later een met de hand getekend kaartje waar de renbaan zich had bevonden.
'Kom!' riep ik en griste mijn fietssleutels.
W keek op van zijn boek.
'Maar het is al laat,' wiep hij tegen. 'En waar gaan we eigenlijk heen?'
'De ijskelder zoeken!'
Dus daar fietsten we, de zon zakte al weg achter de bomen toen we het bospad in fietsten. Maar de routebeschrijving klopte haarfijn en daar lag de ijskelder. Ik huiverde een beetje, een van de graven was eeuwen geleden na overlijden hierin gestopt omdat er ruzie was met de kerk, ik vond het maar een akelige gedachte. Gauw stapten we weer op de fiets en reden dieper het bos in. De bomen waren hoog, de paden donker, ik hield mijn telefoon voor me uit om de locatie te bepalen. Terwijl we aan het zoeken waren of we een ovale plek vonden met jongere bomen kreeg ik een nieuw berichtje binnen. Een foto. Hoewel in sepia was het een tamelijk helder beeld.
De renbaan was geen paardenrenbaan geweest, zoals ik had aangenomen. Het was een struisvogelrenbaan.
Ik dacht even na.
Mijn oma groeide amper een kilometer van deze plek op, een kleine boerderij op de hei, geboren in 1917, ze moet hier van geweten hebben. Misschien heeft ze ooit gezien hoe de rijkelui uit het kasteel hier in hun gekke karretjes achter de struisvogels gezeten hebben.
Ik vraag me af wat ze ervan gedacht heeft.
Vast hetzelfde als ik.