De torenvalk (06-07-2021)

Mijn jongste dochter, een roofvogelliefhebber, kreeg in december voor haar elfde verjaardag een torenvalkkast cadeau van mijn ouders. Samen met opa timmerde ze het bouwpakket in elkaar, voorzag het van dakleer en op een goede winterse dag werd hij op een hoge paal in de familiewijngaard geplaatst. Dit voorjaar zat ze vanuit de tuin van mijn ouders met haar verrekijker naar de kast te turen, er kwam zowaar een koppeltje valken in wonen. Tot haar grote vreugde legden ze zelfs eieren en afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover, ze mocht helpen om de kuikens te ringen. 
Vanaf de foto's staarde een torenvalkjong me verwilderd aan, een plukje dons tussen zijn verschrikte ogen, twee jongemeisjeshanden die zijn vleugels omklemden. Ik had er graag bij willen zijn, jaloers dacht ik na over hoe dat zou voelen, zo'n klauwerig donskuiken, maar ik wandelde precies op dat moment tweehonderd kilometer verderop, door de Amsterdamse Watergraafsmeer. Daar was het ook mooi, Hollandse luchten boven de huizen, een terrasje, waterlelies in knop in de ringvaart. Ik was die ochtend op de uitgeverij geweest met een grote map vol met alle originele prenten voor Het lied van de spreeuw. Samen met de uitgever had ik ze uitgespreid over de vloer om het geheel te kunnen bekijken. Ik was een beetje melancholisch geworden bij de aanblik, anderhalf jaar had ik er met zoveel liefde aan gewerkt, en nu? De melancholie nestelde zich in me en sijpelde door de rest van de dag, na een afspraak met mijn andere uitgever dacht ik zittend op een bankje aan de Amstel na over mijn werk. Hoe het allemaal begonnen was, de dingen die fijn waren geweest in de afgelopen zeven schrijfjaren en de dingen die niet goed waren gegaan, dingen die me op hadden getild en dingen die me bijna kapot hadden gemaakt.
Ik heb de afgelopen jaren vaak getwijfeld waar mijn bestemming lag. Was dat thuis in de rust en de luwte van Limburg of was dat deels ook in Amsterdam, in de schrijfwereld, waar de storm aan me kon trekken, me uit mezelf kon halen en me met gemak richting een afgrond kon blazen. 
De Amstel glinsterde, een paar jongens trokken op straat met veel kabaal hun shirts en schoenen uit en sprongen vanaf de hoge wal het water in. Ik realiseerde me dat ik de Amsterdamse stormen misschien het hoofd kon bieden juist door mijn stevige fundament in de windstilte van Limburg.
'Hoe voelde het, het kuiken?' vroeg ik mijn dochter de volgende dag.
Ze glunderde bij de herinnering. 'Zacht. Maar zijn vleugels waren al heel sterk, hij probeerde zich steeds los te trekken.'
Samen keken we naar de nestkast in de verte. Nog een paar dagen en dan zal hij gaan proberen te vliegen.