Dennenappels (25-09-2024)

Ik zat er al een tijdje op te wachten, op de dennenappels, maar waar de eikels inmiddels overvloedig op het pad liggen, knerpend onder mijn gympen, daar was er nog geen dennenappel te vinden. Wel hier en daar al een kastanje, maar dennenappels, nee. Onthouden: eikels en dennenappels vallen niet gelijktijdig. Waarom zouden ze eigenlijk ook? Ik weet niet zo goed waarom ik dat aannam. Soms komen er ineens van die vastgeroeste gedachten bovendrijven die altijd onderdeel uitmaakten van mijn gedachtenfundament en die ik altijd als vanzelfsprekend heb beschouwd. Pas als het anders blijkt te zijn zie ik hoe mijn overtuiging altijd onmerkbaar, onopvallend in me heeft gezeten. 

Mijn oma groeide op in een gezin van drie kinderen. Een zus en een broer had ze. Ik weet niet zoveel over hoe het er precies aan toe ging in haar vroege jeugd, volgens mij teelde haar vader, mijn overgrootvader dus, als een van de eerste boeren asperges in de regio. Maar dat weet ik eigenlijk niet zeker. Ze verbouwdem vast vanalles, aardappelen, bieten, kool. Ze ging ongetwijfeld naar school in het dorp, dat moet een aardige wandeling geweest zijn. Nu ligt er een grote na-oorlogse woonwijk tussen haar ouderlijk huis en de oude school, niet ver van Blankwater, die staat er nog en is nog in gebruik. Waar nu rijen degelijke jarenvijftighuizen staan moet toen bos of heide geweest zijn, of allebei. Ik zie de drie kinderen, broer in een plus four, de zusjes met hun zwarte krullen, over de zandgrond lopen, witte paden tussen de bloeiende hei. Het is september, net als nu. Ze rapen een dennenappel op en stoppen hem in de zak van hun jasje.

Ik vind het een wonderlijke gedachte hoe mijn leven voortvloeit uit het leven van mijn grootmoeder. Hoe dit als basis in me zit, even onmerkbaar en onopvallend als, noem maar wat, de kennis over wanneer dennenappels vallen. Ik zoek al mijn hele leven naar haar verhalen, naar de geschiedenis vsan mijn familie die als een transparant op de bodem van mijn zee ligt. Ik tast ernaar, mijn ogen dicht. Ik schrijf op wat ik weet en hoop dat er iets boven komt drijven.