Diamond painting (05-09-2022)

'Pointillisme is toch een beetje het Diamond Painting van de negentiende eeuw hè.'
We zijn in museum Kröller Müller en mijn oudste dochter bekijkt met opgetrokken neus een Seurat.
'Haha,' zeg ik. 'Haha!'
We zijn een dagje op de Veluwe, dat doen we iedere zomer. W groeide er op, we woonden er vier jaar samen aan de voet van de Posbank, onze oudste werd er geboren, nu en dan moeten we even terug. We fietsen dan ook een flink stuk op de witte fietsen dwars door het nationale park, van het museum naar het Hubertusslot en met een grote lus weer terug. 
Onze oudste was anderhalf toen we naar Limburg verhuisden dus ze herinnert zich niets meer van haar tijd hier. Ik vraag me af hoe het werkt, of er in haar hoofd en lijf toch niet ergens iets opgeslagen ligt, de klanken van de taal hier, de geur van hei en stuifzand, misschien andere, nauwelijks benoembare dingen, verschillen die we amper doorhebben.
Op de heenweg had ze ons gewezen op de  bewegwijzeringsborden met Wageningen erop. Daar wil ze na dit schooljaar graag gaan studeren, biologie misschien, of iets anders, ze weet het nog niet zo goed. Het enige dat ze zeker weet is dat ze de sfeer op de universiteit erg prettig vond. 
Ik vind het een gek idee dat ze maar een half jaar in ons nieuwe huis zal wonen als ze alweer vertrekt. Daar kan ik me niet zo goed een voorstelling bij maken en dus doe ik maar een beetje alsof het er niet is. We zoeken samen een kleur uit voor op de muur van haar nieuwe kamer en bedenken welke gordijnen daar leuk bij staan.
Het is al betrekkelijk laat als we weer richting de auto fietsen. Niet ver van het pad staat het standbeeld van generaal De Wet in een zee van mul zand, het is bewolkt geworden, een paar druppels regen, het lijkt schemerig. Als ik afstap om een foto te maken hoor ik een vreemd gebrul uit de bossen in de verte komen. Ik kijk W en de kinderen aan, zij horen het ook. We staan allemaal stil om te luisteren, het duurt lang en het is een beetje onheilspellend, ik kan niet meteen thuisbrengen wat het voor geluid is. 
'Ik weet het! Het zijn de edelherten, het is burlen!' roept W dan.
Hij googelt meteen of dat al kan in deze tijd van het jaar, maar het klopt.
We blijven een poosje staan, de wind is aangetrokken maar de warmte stijgt nog op uit het asfalt van het pad en cirkelt om onze blote benen. Ik kijk naar mijn gezin, in de stilte van het heidegebied, in de weidsheid van de natuur en van de tijd, en sla het plaatje op. Het voelt alsof we aan de vooravond van veel veranderingen staan maar dit, nu, vandaag, de basis is. Het fundament van waaruit we, wat er ook gaat komen, altijd samenblijven.