Door de mand (03-04-2023)

'Wat nou als het maanden duurt, of misschien wel een jaar, of misschien wel voor altijd.'
Ik beklaag me tegen W over mijn duim, die is rood en een beetje dik, een overbelasting na maanden te intensief linosnijden en tekenen.
'Lieverd, je hebt het vaker gehad, je moet gewoon even rustig aan doen, dan gaat het vanzelf over.'
Ik loop mokkend naast W, de bomen langs de rivier barsten uit elkaar van het voorjaar, het water ruist in een stroomversnelling, overal krioelt het van het leven.
'Maar hoe moet het nou met mijn nieuwe boek?' zeg ik.
Want dat is natuurlijk waar het allemaal echt om draait. Die hele duim kan me niet zoveel schelen, ik wil gewoon lekker bezeten doorwerken aan mijn nieuwe boek en ik verdraag het slecht dat mijn obsessie nu geremd wordt. Ik voel me net een onrustig paard op stal, schrapend met de hoeven van ongeduld, denkend aan verse groene weides.
'Ah joh, anders zeg je toch gewoon wat ik moet maken, dan teken ik het wel voor je, en dat snijden lukt me ook nog wel,' grijnst W.
Ik mok nog wat harder.
We zoeken naar de snoek die we hier twee dagen geleden in het ondiepe stuk zagen maar vandaag is hij er niet. Wel zijn de boterbloemen al in bloei.
'Dat kan niet,' zeg ik. 'Als ik jou alles laat maken dan kom je erachter hoe makkelijk het eigenlijk is wat ik doe en dan val ik door de mand.'
'HAHA. HAHAHA!' brult W.
Ik moet ook een beetje lachen.
Gelukkig.
De hond springt in de rivier, het avondlicht schijnt in het heldere water, ik hoor een ijsvogeltje.
Even goed uitrusten.
Misschien was dat nu juist wel wat ik nodig had.