Duivenveer (01-11-2024)

De hele zomer heb ik gezocht naar veren, naast stenen, asfalt, planten en weipalen leek het me ook mooi om veren af te drukken. Als er iets bij Blankwater hoort dan zijn het wel de vogels. Maar steeds vond ik er geen enkele. Nu is het herfst en liggen ze voor het oprapen, de vogels zijn natuurlijk in de rui. De hond is gek op veren, ze vindt ze vaak nog eerder dan ik en loopt er dan trots de hele route mee in haar bek.

Het is zondag, de klok is verzet. Vanaf komende week lopen we onze avondrondjes weer in onze eigen buurt in de stad en zijn we tot spaarzame middagen en weekenden veroordeeld voor onze Blankwaterwandelingen. We denken er nog maar even niet aan en nemen het landschap in ons op. Het is warm, de hemel is strakblauw, de bosrand op de helling wolkt in bijna niet te bevatten  herfstkleuren voor ons op. Ik kijk naar het stukje waar alleen dennenbomen staan, het lijkt hier altijd het alsof we in een Oostenrijks bergwoud zijn. Het roept een gevoel van vrijheid in me op, al moet ik er niet aan denken om echt naar een Oostenrijks bergwoud te reizen. Ik weet dat ik daar het tegenovergestelde van vrijheid zou ervaren, terwijl het hier, dicht bij huis, voor het grijpen ligt.

De geallieerden liggen aan de Maasoever. De weides zijn volgebouwd met kisten munitie, kanonnen en het krioelt er van de Engelse soldaten. Aan de Duitse kant is er een bloedfanatieke commandant aangesteld om de stad eronder te houden. In de kleine schuilhut in het bos is het nieuws ook doorgedrongen. 
'Ze zeggen dat hij razzia's gaat houden,' zegt Matthieu.
Hij heeft die middag het paard beslagen, vanuit de open schuur hoorde hij de Duitsers praten. 
'Zit Jan nog altijd in de jongensschool?' vraagt Trui.
Matthieu haalt zijn schouders op. 
'Geen idee.'
Zit er een hardheid in zijn stem? Of is hij geëmotioneerd? Ze verblijven nu al anderhalf jaar vrijwel onafgebroken in de zelfgebouwde schuilkelder, de Duitse kanonnen op een paar meter afstand. Is angst nog voelbaar als het al zo lang duurt? Of vreet het zich een weg naar binnen en wordt het zodanig onderdeel van je dat je het niet meer opmerkt?