Een groene keuken (30-08-2022)

Ons huidige huis kochten we vanwege de tegeltjes in de hal. We kwamen zestien jaar geleden binnen en zonder ook nog maar iets anders gezien te hebben wisten we het: dit wordt het. Originele tegeltjes uit 1934, poreus, met bijna honderd jaar aan vuil in de poriën getrokken waar we uren op hebben geschrobd om ze toonbaar te maken, maar in een prachtig zwart-wit motief. We zijn er nogaltijd dolverliefd op. Misschien zijn andere mensen rationeler in een aankoop van een stuk of wat tonnen, maar wij kopen dus huizen op basis van vuile tegeltjes.
Het nieuwe huis heeft ook mooie tegels in de hal maar dat was niet waar we dit keer op vielen. Dit keer was het een groen kastje. In de keuken staat een oude ingebouwde kast, vermoedelijk uit eind jaren veertig, met glazen ruitjes, de verf is afgebladderd maar van een geweldige kleur groen. Een kleur groen die je tegenwoordig niet meer ziet, ik sluit niet uit dat dat komt doordat de verf inmiddels verboden is. Omdat de rest van de keuken redelijk modern is ingericht valt de kast uit de toon.
Ik zou dat dus, vanzelfsprekend, graag anders zien.
'Meteen een volledig nieuwe keuken aanschaffen is zonde,' oordeelde W, terwijl hij de vaatwasser en inbouwoven inspecteerde. 'Dit is allemaal nog helemaal in orde. Kan nog zeker vijf jaar mee.'
Ik kreunde een beetje. Al was ik het natuurlijk wel met hem eens.
Maar ja. 
Die brave houtlook. Die strakke greepjes. De stevige RVS afzuigkap. Het was allemaal gewoon net niks. Hoe zielig moest dat arme groene kastje zich voelen, het pronkstuk tussen al dat degelijke geweld. Ik kon dit toch niet laten voortduren, wat een kwelling.
Thuis googelde ik een beetje op het laten maken van nieuwe frontjes. Dat was nog best een idee. Geen totale kapitaalvernietiging en de keuken zou met een kleine ingreep een geheel nieuw aangezicht krijgen.
'En dan doen we die frontjes dus groen, in dezelfde kleur als het oude kastje, dan krijgen we meer een geheel,' opperde ik tegen W.
Hij keek een beetje aarzelend.
Het was natuurlijk ook niet niks, zoiets moet even wennen, dat snap ik ook wel. In retrospect begrijp ik dan ook niet zo goed van mezelf dat ik op dit punt niet stopte om het idee even goed te laten weken.
'En dan plaatsen we achter het fornuis heel zachtroze tegeltjes,' peinsde ik door.
Zachtroze met oudgroen, een droomcombinatie, ik werd er zelf razend enthousiast van.
Maar W keek me aan of ik niet helemaal lekker was.
'Er komt niets met de kleur roze in mijn keuken,' besloot hij. 
'Nou ja zeg,' sputterde ik.