Een hond in de kerk (12-12-2023)

Ik ging een kaarsje aansteken in de kapel, het was weer nodig. De kapel is geen eenvoudig wegkapelletje maar de naam van een grote bedevaartskerk hier in de stad, en de bijbehorende wijk. Het bijbehorende voorzetsel is overigens officieel op, op de kapel, nooit in.
Maar goed, dat allemaal terzijde.
Er zaten al mensen in de processiegang. Toen ik mijn kaars had aangestoken en plaatsnam in de bank zag ik dat ze een hondje bij zich hadden. Het was zo'n instagram-exemplaar, met een krullige vacht in de kleur van karamel. Ik dacht een poosje na of ik dat wel vond kunnen, je hond meenemen naar de kerk. De mensen waren niet uit deze omgeving, dat kon ik horen want ze praatten nogal luid met elkaar, tussen het vrijen door dan. Onophoudelijk plukten ze aan elkaar, kusje hier, kusje daar.
Ik ben 46 maar ik weet nog altijd niet precies wat ik geloof. Ik kom graag in deze kerk, waar God en Jezus in de hiërarchie onderdoen voor Maria. Dat vind ik wel mooi. Als ik me dan tot iemand moet wenden voor hulp dan graag tot een moeder. De devotietegeltjes die de hele gangwanden bedekken spreken haar aan als ons lieve vrouwke, dat heeft iets warms, ik kan me er wel in vinden.
Ik keek naar alle brandende kaarsjes tegen de zijmuur, de mensen stonden op en vertrokken. Het getrippel van de hondenpootjes klonk hol in de ruimte, de klap van de grote, zware poort en daarna stilte.
Ik dacht erover na, wat het is waarom ik graag in een kerk ben. Misschien is het het gevoel dat me altijd overvalt dat alles mag zijn zoals het is. De berusting die ik voel: het is goed zo. Of dat ook gold voor de kwestie hond weet ik overigens nog steeds niet. Al denk ik dat noch God, noch Jezus, noch Maria er aanstoot aan genomen heeft. Misschien denken ze wel: hè, eindelijk weer eens een hond in de kerk.