Engelwortel (24-09-2024)

Overal staat nu uitgebloeide engelwortel. Ik zag ze al weken maar wilde er steeds geen plukken, de silhouetten zijn zo prachtig tegen de ondergaande zon, als een soort toneelspelers in een schaduwspel staan ze in het landschap. Bovendien aarzelde ik of het wel zou lukken om ze af te drukken, de stelen en schermen zijn zo fragiel en breekbaar. Maar toen ik gisteravond laat nog op verzameltocht was ging ik toch overstag en nam er een mee. Vanochtend stond ik te haspelen met de roller en de inkt en betrapte me op de gedachte dat ik bang was dat de afdruk niet mooi zou worden. Een streng verboden gedachte in dit proces. Alles is mooi. Ik druk het af zoals de natuur het heeft gemaakt, ik ben slechts het doorgeefluik. De onthuller van de kunst van de natuur.

Ik heb heel lang moeite gehad met het concept kunst en schoonheid. Een van de redenen dat ik pas betrekkelijk laat in mijn leven de kunst toe kon laten ligt hierin besloten. Ik dacht altijd: tja, dan hangt er een groot schilderij in je woonkamer, en dan? Of meer in betrekking tot mezelf als maker: tja, dan maak ik iets waar je naar kunt kijken, en dan? Ik vond het heel moeilijk om een doel toe te kennen aan schoonheid. Aan de esthetiek voor de esthetiek. Wat voor een doel hebben de schone kunsten? Welk praktisch nut?

Ergens in de afgelopen jaren is er een kentering gekomen in die gedachten. Van een leven waarin ik altijd op zoek was naar het praktische nut van wat ik deed, naar een reden achter alles, is het nu vrijwel volledig weggevallen. Ergens op de lijn kwam ik erachter dat hoe hard ik ook mijn best doe, het leven zijn eigen loop heeft. En met die constatering heb ik alle doelen overboord gegooid. Ik heb welbehagen leren kennen, en vreugde en genot. Genot van kunst en schoonheid, in mijn woonkamer zitten en verrukking voelen over het mooie schilderij dat ik daar heb opgehangen. Kunst maken omdat ik genot ervaar in het proces. Meer dan dat hoeft het niet te zijn. Vreugde is reden genoeg.