Esdoorn (22-09-2024)

Vanochtend vond ik dit esdoornblad. Ik vroeg me af of elk blad ter wereld een unieke nerfstructuur heeft. Is nerfstructuur vergelijkbaar met de menselijke vingerafdruk? Is elk blad de enige in zijn soort? 

Ik drukte het af, volgde de lijnen met mijn ogen en prentte ze in, opende google earth. Ik bewoog met mijn muis over het beeld op mijn computer, zocht naar de zichtbare wegen, navigeerde van mijn huis via de rijksweg naar het noorden, de hoofdader, dan via de bosweg langs het kasteeltje naar Blankwater en via daar naar het ouderlijk huis van mijn oma. Een wirwar van wegen die soms, dat wist ik helemaal niet, ineens leken te stoppen, opgingen in de bossen. Onderaan vormde de snelweg richting Duitsland een soort natuurlijke grens, hij boog meer af dan ik ooit in werkelijkheid had gevoeld. Gek is dat, hoe weinig je je bewust bent van de richting en je weg als je op de aarde staat en hoe anders alles ineens is als je het van bovenaf bekijkt. In het oosten zag ik de Duitse grens die een soort hakkelige lijn door het landschap sneed terwijl ik altijd had gedacht dat het hier een kaarsrechte lijn was. Heel soms bekruipt me even het gevoel dat het vogelperspectief helemaal niet voor ons, de mensheid bedoeld was. Dat we iets zien wat we helemaal niet moeten zien, dat onze mensenbreinen dit helemaal niet kunnen verwerken of verinnerlijken.

Ik pakte pen en papier, schetste de wegen, de wegen die ik kende, de wegen die ik altijd rijd op weg naar Blankwater, ik tekende de drie locaties erin. Daarna legde ik de ontstane plattegrond naast het esdoornblad. Wonderlijk hoe het erop lijkt, al is het natuurlijk helemaal niet hetzelfde. Zou er ergens ooit een blad hebben bestaan waarvan de nerven helemaal exact de werkelijke plattegrond van Blankwater hebben weergegeven? Of van welk gebied dan ook? Als dat al zo zou zijn dan zou geen mens dat weten.