Examens (15-05-2023)

Het roept nogal wat wakker, dat eindexamen van de oudste dochter. Niet alleen herinneringen aan mijn eigen examen, het was 1989, ik droeg een roze jurkje van Mac&Maggie en door de lome, zomerse warmte rook het overal naar hars, ook komt met deze laatste dagen op de middelbare school de realiteit binnenrollen. De toekomst is plotseling zo dichtbij dat hij aanraakbaar is, niet langer een impressionistische verte. 
Als iets nog ver aan de horizon ligt kun je denken dat alles tegen die tijd anders is, dat je je persoonlijkheid nog bij kunt slijpen, dat je jezelf passend kunt maken voor het beeld dat je hebt bedacht. Maar als iets aan de deur klopt besef je dat je bent wie je bent, dit is nu, dit is het.
'Mam,' begon ze aarzelend, 'ik weet toch niet of Food Technlogy wel bij me past.'
Samen waren we naar de universiteit van Wageningen geweest, we hadden colleges bijgewoond en op de campus rondgekeken. Er werden rooskleurige toekomsten geschetst in het bedrijfsleven en de studenten die we spraken waren allemaal even pittig en lekker hands-on.
'Och kind, zei ik.
'Ik heb er heel lang over nagedacht maar ik denk dat ik toch meer een studie zoek die bijdraagt aan mijn persoonlijke ontwikkeling.'
Ik glimlachte.
'Dat snap ik.'
Nog dezelfde dag regelde ze haar nieuwe inschrijving, dit keer bij Artificial Intelligence en Filosofie, ze hoopt een dubbele bachelor te kunnen gaan volgen, de onderhandelingen bij de universiteit daarover lopen nog.
'Ik ben zo blij,' zei ze gisteren.
We zaten op ons nieuwe terras, in onze nieuwe tuin. Het voorjaar is laat maar weelderig dit jaar, ik heb de geur van hars nog niet geroken.
Ik keek naar haar ogen, die sprankelden, een sprankel die ik van haar ken als ze overloopt van de nieuwe plannen, als ze uitgedaagd wordt, als ze zich verheugt.
'Ik ben ook blij voor je,' antwoordde ik.
Ik dacht even na.
'Je wordt de derde generatie in mijn familie op de Radboud Universiteit.'
Ze knikte.
Mooi vind ik dat.
Nu alleen nog even slagen.
We wachten het af.