Fien en Puck (27-09-2021)

Ik weet niet zo goed hoe het gekomen is maar sinds ik me kan herinneren doe ik een spelletje in mijn hoofd waarbij ik eerste letters van samenstellingen verwissel. Als ik een samenstelling (of een woordcombinatie) tegenkom dan probeer ik altijd even uit of er een nieuw woord ontstaat, zo is er het pokkenbootje (bokkenpootje) en het schattenwijfje (wattenschijfje) en noem ik mezelf bij vlagen Woctavie Olters, omdat ik dat nu eenmaal grappig vind (vappig grind). Nu doe ik dat al een jaar of dertig, schat ik, en echt een doorbraak heeft het nog niet opgeleverd.  De beste zijn al bekend en eroverheen ben ik nog nooit gekomen (spillenbeen, bankstel). Het moment dat deze hobby me wat dwars zat was toen de kinderen op vakantie vriendinnetjes ontmoetten die Fien en Puck heetten, ik mijn hoofd waren dat dus, tja. Krijg dat er maar eens uit. Soms denk ik bij mezelf: Woctavie Olters, nu heb je anderhalve universitaire studie gedaan en dit is de bezigheid waaraan je je analytisch vermogen verkwanselt.
Hoe dan ook, vorige week vertelde ik dat je mijn prentenboek gesigneerd kunt voorbestellen via mijn webshop en dat leverde tot mijn verbazing al een enorme hoeveelheid reserveringen op. Ik vond het zo mooi dat zoveel mensen mijn boek ongezien al wilden kopen dat ik bedacht dat ik het dan als blijk van waardering heel mooi zou gaan verpakken. Dus vandaag druk ik honderdvijftig dozen vol met spreeuwen.
Vorige week las ik in een krantenartikel een betoog van een oud politicus die vond dat als je gestudeerd had je dan iets voor de maatschappij moest terugdoen. Ik moest daar even over nadenken, met mijn hoofd dat het altijd druk heeft met woordverhaspelingen en spreeuwen op verpakkingsmateriaal, doe ik eigenlijk wel zoveel voor de maatschappij? Ik kwam tot de conclusie dat ik vind dat iedereen vooral moet doen waar hij gelukkig van wordt. En dat de maatschappij daar uiteindelijk het meeste heil van ondervindt. (Eil van hondervindt.)