Goed (14-12-2023)

Vanavond ga ik voor het eerst voorlezen uit DIT GAAT NOOIT VOORBIJ. Het komt pas eind januari uit maar dit wordt een soort sneak peek, in het kader van het Frictions Festival in Heerlen. Het komt toevallig zo uit dat het boek vandaag ook naar de drukker gaat. Een officieel moment, een apotheose na weken van heel hard werken, chaos, redactie, nog meer redactie, NOG meer redactie, beslissingen over het beeld, gewijzigde beslissingen over het beeld, toch weer terug naar de eerste beslissing over het beeld, gesteggel over lettertypes en snijlijnen.
'Als ik ergens wat onzeker over ben dan is het de tekst,' zei ik deze week tegen E, mijn uitgever.
Onze mailtjes hadden inmiddels als onderwerp 'Laatste loodjes' gekregen, de telefoonintensiteit was opgeschroefd naar 2 keer per dag.
'Hoeft niet,' zei E.
E is een man van weinig woorden, welluidende woorden, dat wel, met een diep timbre uitgesproken.
De beelden staan op zichzelf, daar is geen speld tussen te krijgen. Je vindt ze mooi of ze spreken je niet aan. Met teksten is dat anders, over teksten kun je twisten.
Ik beet op de binnenkant van mijn wang, dat doe ik altijd als ik nerveus ben.
'Ik steek mijn hand in het vuur voor de teksten,' zei E.
'Ok,' zei ik.
Maar helemaal overtuigd was ik niet.
Zojuist haalde ik de uitgeprinte spreads tevoorschijn, die gaan vanavond mee naar de literaire avond. Ik las alles nog eens door, dit keer, misschien wel voor het eerst écht, met de gedachte aan een publiek. Sommige stukken las ik even hardop voor, om een beetje te oefenen.
Het voelde ineens alsof de tekst los van me kwam. Ik had het dan wel geschreven, ineens leek het alsof de woorden, of meer: het boek, zijn eigen leven ging leiden. In principe had het net zo goed door een volledige vreemde geschreven kunnen zijn.
Verrek, dacht ik toen.
Een kleine bibber in mijn keel.
Verrek, het is goed.