Gras (26-09-2024)

De hoeveelheid grassoorten op Blankwater is overweldigend. Ik pluk een, naar ik denk, onbeduidend grassprietje, neem hem mee naar mijn atelier, druk hem af en zoek op internet naar de naam. Ik verdwaal in een labyrint van botanische websites waar ik niet meer uit kom en besluit dat ik niet alles hoef te weten. Ik mag gras gewoon gras noemen. Ik hoef niet elk geheim te ontrafelen, sommige zaken mogen verborgen blijven.

Maar weinig mensen weten dat de oorlog begon in de stad waar ik nu woon. In de nacht van 9 op 10 mei trekt een groep Duitse militairen de grote laan vanuit de kapel in, verkleed als Nederlandse soldaten. Een Nederlandse sergeant krijgt argwaan omdat een van hen geen onderscheidingstekens draagt. Hij zet de achtervolging in en opent het vuur. Gealarmeerde Nederlandse collega's blazen dan de bruggen over de Maas op, net voordat de Duitse hoofdmacht aan de oever verschijnt. De Nederlanders vechten dapper maar de stad is al snel in Duitse handen.

Het moet het gesprek van de dag zijn geweest in het kleine dorp ten noorden van de stad. Mijn oma moet de explosies gehoord hebben, het geluid uit de Maasvallei draagt over de velden. Hemelsbreed is het maar een paar kilometer van de oever naar de kleine boerderij op de hei. Dat de afstand minimaal is wordt over drie jaar pas echt duidelijk, maar zover is het nog niet. Het is nog vroeg in de ochtend, net na vier uur, ze is wakker geworden maar weet niet goed waarvan. Al dagen is het mooi weer en koud is het niet als ze uit bed klimt en naar buiten loopt. Er ligt een zachte nevel over de hei, de vogels fluiten al. Ze staat in moestuin als ze zware geluidsgolven door de aarde voelt trillen. Ze rent naar binnen, haar broer zit aan de houten tafel bij het fornuis en eet zijn pap.
'Hoorde je dat?' vraagt ze.
'Ik denk dat de oorlog is begonnen,' antwoordt hij.