Grote weegbree (25-11-2024)

Ik ben al een paar dagen aan het twijfelen hoe ik de winter door ga brengen, afdruksgewijs. Ik heb meer teksten in mijn hoofd dan Blankwater plantjes heeft op dit moment. De spoeling wordt dun, het heeft gevroren en dus begint het groen overal te slinken. Ook heb ik al heel veel plantensoorten afgedrukt, het wordt nu wachten op de lente tot zich nieuwe soorten aandienen. Ik zou een pauze kunnen inlassen, wel schrijven maar zonder afdrukken erbij of helemaal een andere invalshoek zoeken. Ondertussen pluk ik wat weegbree, dat is een taaie, die staat er nog wel een tijd. En zo zijn er nog wel een paar. Ik kan nog heel eventjes vooruit. De oplossing dient zich vast vanzelf aan.

We horen schoten, eind november is het, dan wordt er weer volop gejaagd.  De schoten klinken vanuit de Duitse kant van de grens. Ik vind het altijd een angstaanjagend geluid, ook al klinkt het ver weg, en ik heb bij elk schot dat ik hoor de neiging om mijn hoofd omlaag te bewegen. Stel je voor, zo'n kogel raak verdwaald en komt in mij terecht. Ik zie de krantenkop al voor me. Hoe ver is het bereik eigenlijk van zo'n jachtgeweer? Ik zie mezelf neerzijgen op het pad, bloed dat traag uit me stroomt en zich vermengt met de modder. Ach, op zich zou het best mooi symbolisch kunnen zijn.

W en ik bespreken de situatie in de wereld. Europa brokkelt langzaam af, uit allerlei hoeken dreigt gevaar. 
'Ik dacht dat er nooit een derde wereldoorlog zou komen,' zegt W, 'maar daar ben ik nu niet zo zeker meer van.'
Ik knik en huiver. W is de meest positieve persoon op aarde. Zijn optimisme kent geen grenzen, als hij zoiets zegt moet er een kern van waarheid in zitten.
's Nachts in bed lig ik ervan wakker. Ik draai om mijn as als een braadhaan en pieker over hoe dat dan moet, als er een oorlog komt. Mijn referentiekader is het verhaal dat ik ken uit mijn familie. Een ding weet ik zeker zo in het holst van de nacht: we moeten een schuilkelder hebben.
Dat is ingewikkeld, ons huis is in een heuvel gebouwd, mijn atelier ligt op straatniveau, de rest van de woonlagen zijn erboven opgebouwd. Het huis ligt dus heel hoog, en wat je als kelder zou kunnen beschouwen, mijn atelier dus, is helemaal geen kelder. Daar heb je helemaal niks aan als de bommen uit de lucht vallen. Ik zie mezelf al met een schop in de weer om in de tuin te gaan graven.

's Ochtends, als de duisternis van mijn nachtelijke brein wat is opgetrokken, wijs ik mezelf terecht. Er is nu niks aan de hand waar we ons direct zorgen over moeten maken, alles loopt altijd anders dan ik denk, de tweede wereldoorlog is geen blauwdruk voor wat komen gaat. Als er al iets gaat gebeuren dan zal dat vast heel anders verlopen dan wat ik ken. Wel merk ik dat er zich een mokkend gevoel van me meester maakt: stel nou dat er inderdaad een oorlog komt, in welke vorm dan ook, dan heb ik voor niks zo hard gevochten om mij en de generaties na me te ontdoen van al het familietrauma. Zul je net zien: heb ik alles netjes verwerkt en opgeruimd, krijgen we een nieuwe strijd voor onze kiezen. Begint alles weer van voren af aan.