Grove den (14-10-2024)

Het ruikt al een paar dagen smerig bij het pad dat vanuit De Lanck naar het moeras loopt. De geur van dood dier. Ik denk dat er een kadaver in het maisveld ligt, een flink lijk moet het zijn want de geur verspreidt zich over een grote oppervlakte. Ik loop er iedere keer langs met mijn mouw voor mijn mond en neus maar dat helpt amper en vraag me af of er nu geen kleine doodlichaamsdeeltjes in mij terechtkomen. Bestaat geur uit onzichtbare deeltjes die door de lucht zweven? En adem ik die in? Als dat zo is zwerven er piepkleine deeltjes van het stoffelijk overschot door mijn lichaam.

Ik zou soms willen schrijven over al de geuren van Blankwater, maar het voelt alsof het zinloos is. Er is niets zo moeilijk in woorden te vatten dan geur. Maar als er kleine kadaverdeeltjes door me zwerven door het dode dier in het maisveld dan betekent dat ook dat mijn lichaam is opgebouwd uit de doorzichtige geur van het ven op een heldere dag. De donkere geur van de omgewoelde aarde waar de zwijnen zijn geweest. De zacht stoffige geur van een bijna rijp korenveld. De gronderige lucht van de dassenburcht in aanbouw. De zure geur van vroeg gevallen populierenbladeren. Het gas uit het moeras, de rottende boomstronk in het moeras. De bedjes van de wilde varkens tussen de varens. De heel licht paardachtige geur van een ree zodat ik weet dat het hier net voor mij is geweest.

Overdag gaat het werk op de boerderij door, er moet voedsel worden verbouwd. De Duitsers hangen rond, liggen te roken in de schuur, ze zijn vaak nog piepjong. Ze zijn lang niet allemaal onaardig, sommige zitten duidelijk verelegen om een praatje en proberen een gesprekje met Trui aan te knopen. Maar ondertussen hebben ze haar fiets gevorderd en moet ze alle boodschappen nu te voet halen in het dorp en in de stad.